ପ୍ରେମ

ଦୁଇ ପଦ ତୁମ ସହିତ!

ଦିନେ ଥିଲା ସେ ଦେହ ର ବେଦନା,

ଆଜି ବାସ୍ ରହିଯାଇଛି

ହୁଏ ତ ଏକ ପ୍ରକାର

ମନ ର ଯାତନା।

ପ୍ରେମ ତୁମେ କେତେ ଯେ ଖେଲିଚ

ଏହି ଜନ୍ମେ ମୋ ସହିତ ଲୁଚକାଳି 

ତୁମେ ନିଜେ ହିଁ ଥରେ, ଭାବ ନା ? 

ସମାଜର ର ସାମାଜିକତା ଓ ପ୍ରଚଳିତ ପ୍ରଥା,

ବୟସ ର

ସମୟ ସହିତ ଫୁଟି ପୁଣି ନୀରବେ ଝଡିଯାଉଥିବା:

ଆଶା, ବିଶ୍ୱାସ, ଆଗ୍ରହ, ଇଚ୍ଛା, ଉନ୍ମାଦନା ଓ ପ୍ରତାରଣା

ର ଅସରନ୍ତି ଗାଥା

ଏହା ତ ମଣିଷ ମାତ୍ରେକେ, 

ଅଳ୍ପେ ବହୁତେ ସସଭିଙ୍କୁ ଗ୍ରାସେ!

ବିଧି ବର୍ଦ୍ଧିତ ଭାବେ, 

କେହି ଏଇ ସୁଏ ବୋହି ଯାଇ ଜୀବନ କୁ ସାରି ଦିଏ,

ତ କେହି ତୁମର, 

ଅସ୍ଥାୟୀ ସ୍ଥାଇତ୍ଵ କୁ ଅପେକ୍ଷା କରି ଚିର ଦିନ ରହି ଯାଏ।

ମୁଁ କଣ(?),

ମୁଁ ନିଜେ ବି ଜାଣେନା!

ତେଣୁ ତୁମର 

ସବୁ ଜ୍ଞାନ, ସଂଜ୍ଞା, ପରିକଳ୍ପନା ଓ ପରାକାଷ୍ଠା କୁ ଏଡ଼ାଇ,

ଆଜି ମୁଁ ସାଜିଛି 

ଜଣେ ଅମାଇୟକ, ଅମ୍ଳାନ, ନିର୍ଦ୍ଵନ୍ଦି ଦ୍ରଷ୍ଟା!

ଜୀବ ଥିବା ଯାଏ ଯେହେତୁ,

ଇଚ୍ଛା ଅନିବାର୍ଯ୍ୟ,

ଆଜି କେବଳ ଏକ ମାତ୍ର ଇଚ୍ଛା:

ତୁମେ ଓ ମୁଁ, ଏକା ହୋଇ ଯିବା!

ଯେହେତୁ କେବେ ପ୍ରେମ ମିଳିଲାନି,

ନିଜେ ହିଁ ପ୍ରେମ ହୋଇଯିବା ।