ପ୍ରେମ ପୁଲକ

ତୁ ଯେବେ ନଈର ମୁଗୁନି ପଥରେ,

ଘଷୁଥିଲୁ ତୋ ଅଳତା ଲଗା ପାଦକୁ ,

ରୁମ୍ ଝୁମ୍ ପାଉଁଜି ର ଝଙ୍କାର ରେ

ତରଙ୍ଗାୟିତ ହେଉଥିଲା ତଟିନୀ ର ଧାବମାନ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଜଳ ରାଶି।

ବସନ୍ତର ମୃଦୁ ମଳୟେ ଶିହରୀ ଉଠୁଥିଲୁ,

ହସ୍ତ ଯୁଗଳ ଯେବେ ସ୍ପର୍ଶ କରୁଥିଲା ସୁନ୍ଦର ମୁଖ ମଣ୍ଡଳକୁ ।

ତୋର ସେ ହଳଦୀ ମଖା ତନୁ,

ସୁନା ପରି ଝଲସୁଥିଲା ବାଳୁତ ରବିର ତିର୍ଯ୍ୟକ୍ କିରଣରେ

ଦେବୀ ପ୍ରତିମା ପରି ଲାଗୁଥିଲୁ

କେଉଁ ଏକ ବିନ୍ଧାଣି ବିଶ୍ଵକର୍ମାର

ଯାଦୁକରୀ ନିହାଣ ର କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ ପରି ।

ତୋର ସଦ୍ୟ ସିକ୍ତ ଘନ କଳା କବରୀରୁ ଟପ୍ ଟପ୍ ପତିତ ହେଉଥିଲା,

ହୀରକ ସଦୃଶ ଜଳ ବିନ୍ଦୁ ସମୂହ

ଧନ୍ୟ ହେଇଥିଲା ମୋ ଗାଆଁ ର

କଳ କଳ ନାଦରେ ଗତିଶୀଳ ଲାସ୍ୟମୟୀ ନଈଟି ।

ଇର୍ଷାରେ ଜଳୁଥିଲା ତାର ସୁଶୀତଳ ଜଳଧାରା

ତଥାପି ଥିଲା ସେ ଇର୍ଷାରେ ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ଖୁସି,

ଯାହା ମିଳିଥାଏ ପ୍ରେମ ଋତୁର ପ୍ରେମରେ ପ୍ରେମରେ ।