ପାପ ଅଟେ ନିଆଁ ହୁଳା

ପାପୀର ମନରେ କୁହୁଳଇ ଧୂଆଁ

ନୀଚ୍ଚ ଘୃଣ୍ୟ ପାପାନଳ

ଆତ୍ମଘାତୀ ପାପ ଦହେ ଜୀବନକୁ

ଆପଣାର ହେଉ ପର ।

ବିନା ପରିଶ୍ରମେ ଚାହେଁ ଉପଭୋଗ

ଉଚ୍ଛନ୍ନ ପାପୀର ମନ

କଳେ ହେଉ ବଳେ ଅବା କଉଶଳେ

ସ୍ୱାର୍ଥକୁ କରେ ସାଧନ ।

ନଚାଏ ସଭିଙ୍କୁ ନିଜ ଚଉପାଶେ

କୂଟବୁଦ୍ଧି ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ

ଅପହରେ ସୁଖ ପରଶ୍ରୀକାତର

ଶୋଷେ ରକ୍ତ ତଣ୍ଟିଚିପି ।

ଜାତକେ ତା ନାହିଁ ଦୁଖ ପଶ୍ଚାତାପ

ସଦ୍ଭାବନା ସମ୍ବେଦନା

ସତକୁ ସେ ମିଛ ମିଛକୁ ବି ସତ

କରଇ ତୁଚ୍ଛା ବାହାନା ।

ଗୋଡ଼କୁ ସେ ଟାଣେ ଅସାଧୁ ଉପାୟେ

ବିଶ୍ବାସ ଘାତକ ପାପୀ

କାର୍ଯ୍ୟକୁ ହାସଲ କରିବାକୁ ସିଏ

ନିମ୍ନେ ଯାଇପାରେ ଖସି ।

ଭରସାର ପାତ୍ର ହୁଏନାହିଁ କେବେ

ଆହାରେ ଦିଅଇ ବିଷ

ନିଜକୁ ମଣଇ ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ସମ୍ମାନର ପଦବାଚ୍ୟ ।

ବଖାଣି ହୁଅଇ ଆତ୍ମ ବଡିମାକୁ

ନିର୍ଲଜ ପାପିଷ୍ଠ ଜନ

କଳି ତକରାଳ ସୃଜେ ଅକାରଣ

ଭେଦ ଦ୍ୱନ୍ଦ ବିଭାଜନ ।

ନିଆଁ ଅଙ୍ଗାରକୁ ଗିଳୁଥାଏ ଲୋଭେ

ପୂରିଯାଏ ଯେବେ ଘଡା

ବାପ ବାପ କହି ଫୁଟିକି ବାହାରେ

ପାପ ଧୂଆଁ ନିଆଁହୁଳା ।