ନୀରବତା

ବିଶାଳ ଜନସମୁଦ୍ରର କୋଳାହଳ ମଧ୍ୟରେ

ନୀରବତା ଛାଇଥିଲା କେବଳ

ତୁମ ଆଉ ମୋ ଭିତରେ,

ଠିକ୍ ପ୍ରକୃତି କୋଳରେ

କ୍ଲାନ୍ତ ହୋଇ ଶୋଇପଡିଥିବା

ଶୂନ୍ ଶାନ୍ ରାତିଟି ପରି ।

ଅୟୁତ ଅୟୁତ ପ୍ରଶ୍ନ,ଭାବନା

ଉଙ୍କି ମାରୁଥିଲା ଆମ ମଧ୍ୟରେ

କିନ୍ତୁ ଅଭିମାନର ବିରାଟ ପାଚେରୀଟା

ଠିଆ ହୋଇଥିଲା ମନ ଭିତରେ ,

ଠିକ୍ ହିମାଳୟରେ

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ବରଫ ଆଚ୍ଛାଦିତ

ନିଶ୍ଚଳ ପାହାଡ଼ପରି ।

କୋହ ସବୁ ଜମାଟ ବାନ୍ଧୁଥିଲା

ହୃଦୟ ଭିତରେ

ଅମାନିଆ ଲୁହ ଆସ୍ଥାନ ଜମାଉଥିଲା

ଆଖିର କୋଣରେ,

ଠିକ୍ ଅନନ୍ତ ଅସୀମ ଆକାଶ ବୁକୁରେ

ଅସମୟରେ ପ୍ରତୀୟମାନ

ମେଘମାଳା ପରି ।

ଆଶା ସବୁ ଖତେଇ ହେଉଥିଲେ

ସ୍ୱପ୍ନର ସୁନ୍ଦର କାନଭାସରେ,

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ସେମିତି ଠିଆ ହୋଇଥିଲି

ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ମରୁବାଲିରେ

ଠିକ୍ ତୃଷାର୍ତ୍ତ ପଥିକଟିଏ ପରି ।

ଶବ୍ଦ ବୋଧହୁଏ ସୁପ୍ତ ହୋଇଯାଉଥିଲା

ନୀରବତାର ରୁଦ୍ଧ କୋଠରୀରେ,

ସମୟଟା ସ୍ଥାଣୁ ପାଲଟିଯାଉଥିଲା

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଓ ବିବଶତା ଭିତରେ ,

ଠିକ୍ କାଚ ଆଲମାରୀରେ ସଜ୍ଜିତ

ବହୁମୂଲ୍ୟରେ କିଣାଯାଇଥିବା

କଣ୍ଢେଇଟିଏ ପରି ।