ମୁଁ ବୃଦ୍ଧ

ବୟସ ମୋର ହେବ ପଞ୍ଚସ୍ତରୀ,

ପୁଅ ବୋହୂ ଦେଲେ ମତେ ଦୁରେଇ,

ପାଳ ଭଳି ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଦେହ,

ପବନକୁ ମୋର ଭାରି ଡର ।

ମୋ ଉଦରୁ ଜାତ ପୁଅମାନ,

ବୋହୂ ମତେ ମୋତେ କଲେ ଆନ,

ଖଟରେ ପଡିରହି ଜୀଅନ୍ତା ଶବ,

ମୃତ୍ୟୁ ଅପେକ୍ଷାରେ ହୁଏ ମୁଁ ଛଟପଟ ।

ପିନ୍ଧାକନ୍ଥା ଦେହରେ ମାସ ମାସ,

ବଦଳେଇବାକୁ ମୋର ନାହିଁ ସାହସ,

ବୋହୁମାନେ ମଳମୂତ୍ର କୁ ଘୃଣି,

ଦୂର ଏକ ଘରେ ଦେଲେ ରଖି ।

ପୁଅମାନଙ୍କୁ ଅତି ସରାଗେ ପାଳି,

ବୃଦ୍ଧାକାଳେ ସରାଗେ ମତେ ପାଳିବେ ଭାବି,

ନିଜେ ନଖାଇ ଦିନ ରାତି,

ଅତି ଯତନେ ପାଳିବାର ଫଳ ଏଇ ।

ମୋ ଦରଜ ଦେଖି ଝିଅ,

ମତେ ଡାକିଲା ତାର ନିଜ ପାସ,

ତା ପାଖେ ନାହିଁ ସମ୍ବଳ,

ତଥାପି ମୋର ସେ ପୋଛୁଛି ଲୁହ ।

ଝିଅ ମୋର ଅତି ଗରିବ,

ତଥାପି ମୋର ସେ ବୁଝିଲା ଦୁଃଖ,

ତା ଘରେ ପଡି ରହି ମୁଁ,

ଲୁହରେ ଖୋଜୁଛି ଶେଷ ନିଶ୍ୱାସ ।