କିଏ ଆଜି ନିଜର

ଭାବନା ଦୁଆର ଖୋଲି ମୁଁ ଦେଖିଲି

ଜୀବନଟା ଅନ୍ଧକାର

ମନ ଦରପଣେ ପ୍ରତିବିିମ୍ବ ଫୁୁୁଟେ

ଲାଗେ ସତେ ହାହାକାର ।

ଜନନୀ ଜଠରୁ ସୌଭାଗ୍ୟେ ଜନମେ

ପ୍ରଥମ ସନ୍ତାନ ରୂପେ

ଦିତୀୟ ବୀଜର ସଂସ୍ଥାପନ ପରେ

ଅନାଦାର ପ୍ରାଣେ ଲେପ ।

ମନ ଚାହୁଁ ଥିବ ମା'ର ଉଷ୍ମତା

ବାଧକ ଅନୁଜ ଭାଗ 

ଶକ୍ତି ସାମର୍ଥ ତ ନିିିଜର ନୁହଁନ୍ତି

କାହିଁ ପାଇଁ ଅନୁୁୁରାଗ ।

ଅନ୍ତର କଥାକୁ ପ୍ରକାଶ ନକରି

ବିତି ଯାଏ ଦୀର୍ଘ ଦିନ

ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ ଭାବେ ଯାହାକୁୁ ଆଣିଲି

କେତେ ବୁୁଝିବ ସେ ମନ ।

ଜଞ୍ଜାଳ ଚକଟେ ଚଉଦିଗ ଘେରି

ଛନ୍ଦେ ପରିବାର ମୋହ 

ତନୁ ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ମନ ପରିଶ୍ରାନ୍ତ

ସେ କେବେ ଜାଣିବ କୋହ ।

ଧିରେ ଧିରେ ଆସେ ସନ୍ତାନ ବ୍ୟସ୍ତତା

କେବେ ଲଗ୍ନ ମଧୁମୟ

କେବେ ବିିିଭାଜନ କେବେ ସମାଧାନ

କଣ୍ଠ ଲୋଡୁ ଥାଏ ପୟ ।

ଅସ୍ତ ହୋଇ ଯାଏ ଜୀବନ ପ୍ରଦୀପ

ଦଲକାଏ ଅଗ୍ନି ଦେଇ

ବନ୍ଧୁ ପରିଜନ ଯେହ୍ନେ ଦୂର ଜହ୍ନ

ଆପଣାର କେହି ନାହିଁ ।