ମୋ କଲମ

ତୋ' ଶୂନ୍ୟତାକୁ ଭରିବା ନିଶାରେ

କବିଟିଏ ମୁଁ ହୋଇଛି

ହୃଦୟର ଯେତେ କୋହ ଆଉ ବ୍ୟଥା

କଲମକୁ କହି ଦେଉଛି ।

ତୋ'ପୂଣ୍ୟ ତୋୟା ନଦୀର ତୀର୍ଥରେ

ବୁଡ ପକାଉ ପକାଉ

ମୁଁ ଭୁଲି ଗଲିଣି ମୋ ଅଗଣା

କଲମଟି ଏବେ ସାଥୀ ହୋଇ ମୋର

କହିଦିଏ ମୋର ଠିକଣା ।

ଯେତେ ସୁଖ ଦୁଃଖ ଅନୁଭୂତି ଅଛି

କଲମ ସାଥିରେ ନିରୋଳାରେ ବସି ବାଣ୍ଟେ

ସବୁକଥା ମୋର ନୀରବରେ ଶୁଣି

ଲେଖେ ସାଧା କାଗଜର କାନ୍ଥେ ।

କଲମକୁ ଏବେ ସାଥି ମୁଁ କରିଛି

ତା'ସାଥେ ବାଣ୍ଟୁଛି ହୃଦୟ କୋହ

କବିତାରେ ତାକୁ ଲେଖି ସେ ଦେଉଛି

ତୁଟାଇ ଦେଇଛି ସଂସାର ମୋହ ।

ସୁଖରେ ହେଉ ବା ଦୁଃଖରେ ହେଉ

କଲମଟି ଏବେ ମୋ ଚିର ସାଥୀ

ସେହି କଲମରେ ଲେଖୁଛି କବିତା

ପାଇବା ଯାଏ ଏ ଜୀବନୁ ମୁକ୍ତି ।

କଲମରୁ କାଳୀ ସରିବା ଆଗରୁ

କହିଦିଏ ସବୁ ଅନ୍ତର କଥା

ଜୀବନରେ ସବୁ ହରେଇ ସାରିଛି

ଏବେତ କେବଳ ବ୍ୟଥା ।