ମାନେ ପଡୁଛି

ସ୍ମୃତି କେବେ ମୋ ପାଇଁ

ସକାଳ ସୂରୁଜର ସୁନା କିରଣ

କିନ୍ତୁ ମନର କୋହ

ସ୍ମୃତି

ଆଉ କେବେ ମୋ ପାଇଁ

ସଞ୍ଜ ଦୀପଟିଏ

ଅସୁମାରୀ ଆଖିର ଲୁହ ।

ମାନେପଡୁଛି ମୋ ଗାଁ

ବାପା-ମାଁ

ମୋ ଘର ବାଡ଼ି-ବଗିଚା

ସଭିଏଁ ମନେ ପଡୁଛନ୍ତି ମୋର ।

ରାଜ ମହଲର ସୁଖ ଭିତରେ

ଅଣନିଶ୍ୱାସୀ ମୁଁ

ହେଇ ପଡୁଛି

ଗୋଲାପ ଫୁଲର ଶେଯରେ

କଣ୍ଟା ମତେ କଷ୍ଟ ଦଉଚି ।

ମନେପଡେ ମୋର ଘର

ମୋ ଘର ସ୍ନେହ ଆଦର

ମୋ ଗାଁ ପୋଖରୀ

ଆମ୍ବ ଗଛ ଡାଳ

ସବୁ ଆଜି ମୋଠୁ ଦୂର ।

ମନେ ପଡୁଛନ୍ତି

ମୋ ସାଙ୍ଗ-ସାଥି

କେତେ ରାଗ ରୋଷ

ମାନ ଅଭିମାନ

ଛିଟିକି ପଡିଛି କୋଉଠି ମୁଁ

ହେଇ ତାଙ୍କଠୁ ବିଛିନ୍ନ ।

ମନେପଡେ ଖାଲି ସେଇ

ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି

ଏକାଠିରୁ ଏକାକୀର-

କାହାଣୀ କହୁଛି

ଅଶ୍ରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ମୋ ଦୁଇ ଆଖି ।

ନିରବେ ଚାଲୁଚି ନିଃସଙ୍ଗ ହେଇ

ପାଉନି ଖୋଜୁଛି

କାହିଁ ସେ ଦିନ

ଶୁଣା ଯାଉଛି କିନ୍ତୁ

ସେମାନଙ୍କ ଦୁଷ୍ଟାମି ଭରା

କଳରବ ଧ୍ୱନି ।

ପୃଥିବୀର କୋଉ ଏକ କୋଣରେ

ହଜିଯାଇଛି ମୁଁ

ଜାଣୁଛି ପରେ ନୁହଁ ଏଇ ସେଦିନ

ହଜିଗଲାଣି ସେଦିନ ତ

ସମୟର ସ୍ରୋତରେ ।

ମନେ ପଡୁଛନ୍ତି

ମୋ ପ୍ରିୟ ସାଥି

ନିମ୍ନମୁଖୀ ଜଳସ୍ରୋତ ପରି

ଅସୁମାରୀ ଲୋତକ ଢାଳି

ଭିଜେଇ ଦେଇଥିଲେ ମତେ

ବିଚ୍ଛେଦର ଶ୍ରାବଣ ଧାରାରେ ।

ମନେପଡିଲେ କେବଳ ଫୋନ

ଦି' ପଦ କଥା

ପୁଣି କେଇ ସମୟ ଲୁହରେ ଲୁହରେ ।