କିଏ ତୋହ ସରି ଅଛି

ମାଆ ଲୋ, ଜାଣିଲି ତୋ ସ୍ନେହ କେତେ,

ଦଉଡ଼ିରେ ବାନ୍ଧି ପିଟୁଛୁ ଏତେ ।

ଗାଳି ଦେଉଅଛୁ ସଦା;

ସେଥିପାଇଁ କଳା ପଡ଼ିଗଲିଣି ପା'

ଆଗରୁ ନ ଥିଲି କଦା ।

କ୍ଷୀର, ଦହି, ସର ପୂରିଛି ଘରେ,

ଲହୁଣୀ କାଢ଼ୁଛୁ ତହିଁରୁ ପରେ ।

ପେଟ ପୂରେନା ଯା' ଦେଉ;

ସାଙ୍ଗସାଥୀ କିଏ ଶରଧାରେ ଦେଲେ

ମୋତେ ଚୋର ବୋଲି କହୁ ।

ହାତରେ ମୋ ଶିକା ବାହୁଙ୍ଗି ଦେଇ,

ବଣକୁ ପଠାଉ ଗାଈ ଚରେଇ ।

ସାନଟେ ମୁଁ ଯାଏ ଡରି;

ସେଦିନ କେଡୁଟେ ବକ ଆସିଥିଲା

ଦେଇଥା'ନ୍ତା ନିଶ୍ଚେ ମାରି ।

ପଳେଇବି ଏଠୁ ମଥୁରାପୁର,

ସେଇଠାରେ କାଳେ ମୋ ମାମୁଁଘର ।

ରହିବି ଖୁସିରେ ସେଠି;

କହିଲେ ଏକଥା, ବାରବାର କିଆଁ

କାନ୍ଦୁ ହାତେ ମଥା ପିଟି ।

ଗେଲ କରୁ ମୋତେ କୋଳକୁ ନେଇ,

ଜାବୁଡ଼ିକି ଧରୁ ଚୁମା ତୁ ଦେଇ ।

"ଏମିତି କହନା ଧନ;

ତୁ ମୋର ଜୀବନ, ରଙ୍କ ରତନରେ

ପାଶେ ଥିବୁ ସବୁଦିନ ।"

ସୁନା ମାଆ କେବେ କହୁ ଏଭଳି,

କେବେ ପୁଣି ପିଟୁ, ଦେଉ ତୁ ଗାଳି ।

ବୁଝିପାରେନା ମୁଁ କିଛି;

ଠାକୁରଙ୍କ ଇଚ୍ଛା, ତୋ କୋଳେ ବଢ଼ିବି

କିଏ ତୋହ ସରି ଅଛି !!