ଜୀବନର ସତ୍ୟତା

ଜୀବନ ର ସୁଖଦ ମୁହୂର୍ତ ର ଉପମା ସବୁରେ ,

ଲୁକ୍କାୟିତ ହୋଇ ଉଠେ ପରିସ୍ଥିତି ର ଅତ୍ୟାଚାର, 

ନା କହିବାକୁ ମିଳେ ସୁଯୋଗ ,

ନା ,

ମିଳିଥାଏ ଏକ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ମଣିଷ ର ଆଗାର, 

କାହାକୁ ବା କହିହେବ ଏପରି ନିନ୍ଦନୀୟ ଅନୁଭବ, 

ଏଠି ତ ବିଶ୍ୱାସ ବି ଦୁର୍ଦ୍ଦିନ ବେଳେ ସାଜିଥାଏ ବିଶ୍ବାସଘାତକ,

କ'ଣ ଅବା କରିପାରିବି ? 

ନିରୁପାୟ ହୋଇ ଉଠେ ମୁଁ, 

ବେଳେବେଳେ ଅନ୍ୟ ସହ ଆଳାପ ମାଧ୍ୟମରେ ଯେବେ ଉପସ୍ଥାପନ କରି ଦିଏ ଏପରି କିଛି ଅପୂରଣୀୟ କ୍ଷତି ର ସ୍ୱରୂପ କୁ, 

ବିଚଳିତ ହୋଇପଡନ୍ତି ମୋ ସ୍ଥିର ମନର ଭାବନା ସବୁ, 

ଅନବରତ ପ୍ରଶ୍ନ ର ଗୁନ୍ଥା ଛୁଟି ଆସେ ସେହି ଆବେଗ ରାଇଜରୁ, 

ମନ କୁହେ, କିଛି ଭୁଲ୍ ବ୍ୟକ୍ତି କୁ ମୋ ହୃଦୟ ର କ୍ଷତକୁ ଦେଖାଇ ଦେଇନି ତ, ମୁଁ ? 

ଏହାପରେ ଦୁଇ କର ଯୋଡ଼ି ଦେଇ ଟେକି ଦିଏ ଦୁଇ ବାହୁ କୁ, 

ମନରେ କେବଳ ଗୋଟିଏ ସ୍ୱର ଥାଏ, 

ହେ ଜଗତ ର ନାଥ ଜଗନ୍ନାଥ, 

କରି କରାଉ ଥାଉ ତୁହି 

ତୋବିନୁ ଆନ ଗତି ନାହିଁ, 

ଏବେ ତୁମେ ହିଁ ତ୍ରାହି ଦିଅ ଏ ଅସଡା ଜଟା ଧାରି ତୁମ ଅଭାଗିନୀ କୁମାରୀ କୁ।