ଜଗନ୍ନାଥେ ! ଏକି ତୁମପତ୍ନୀ ପ୍ରେମ

ଚାଲିଗଲ ତୁମେ ନନ୍ଦିଘୋଷ ଚଢ଼ି

ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କୁ ନେଇ ।

କବାଟ ଫାଙ୍କରେ ଚାହିଁଥିଲି ମୁଁ ଯେ

ପଛକୁ ଚାହିଁଲ ନାହିଁ ।।

ଧାଇଁ ଯାଇଥାନ୍ତି ତୁମ ପଛେ ହେଲେ

ହଳପାଣି ପାଖେ ଥିଲେ ।

ଏତେ ଭଲ ପାଆନ୍ତି ନଣନ୍ଦ ମୋହର

ନ କହି ସେ ଚାଲି ଗଲେ ।।

ଟାହିଆ ଲଗାଇ ବେଶ ହେଉଥିଲ

ତୁଳସୀ ଚନ୍ଦନ ନାଇ ।

ଅଭିମାନେ ଅଶ୍ରୁ ଝରୁଥିଲା ମୋର

ଦେଖି ପାରିଲନି କାହିଁ ।।

ରାତି ମୋ ପାହେନା ଦିନ ମୋ ସରେନା

ନ ଦେଖିଲେ ତୁମ ମୁଖ ।

ଛାଡି ଚାଲିଗଲ କେମିତି ହୋ ତୁମେ 

ଆହେ ପ୍ରଭୁ କଳା ମୁଖ ।।

ଭାବିଥିଲି ପ୍ରଭୁ ସାଥେ ନେବ ହେଲେ 

କହିଲନି ତୁମେ ମୋତେ ।

ଏହି ଥିରୁ ପ୍ରଭୁ ବୁଝିଗଲି ମୁଁ ଯେ

ଭଲ ପାଅ ମୋତେ କେତେ ।।

କଳମ ଶାଗକୁ ଡ଼ାଳୁଅ ଚାଉଳ

ଖଞ୍ଜି ଦେଇ ଗଲ ତୁମେ ।

ଆହେ ଜଗନ୍ନାଥ ବୁଝିଲନି ତୁମେ

ମୁଁ କଣ ଭାବୁଛି ମନେ ।।

ଜଗତର ନାଥ ବୋଲାଅ ତୁମେ ହେ

ବୁଝନା ପତ୍ନୀର ମନ ।

ଆହେ ଜଗନ୍ନାଥ ଧିକାର କରୁଛି

ଧିକ ତୁମ ପତ୍ନୀ ପ୍ରେମ ।।

ନଅ ଦିନ ମୋତେ ଯୁଗ ଭଳି ଲାଗେ 

ପ୍ରଭୁ ତୁମ ବିରହରେ ।

ବଡ଼ ଦେଉଳ ଟା ଖାଁ ଖାଁ ଲାଗେ

ତୁମେ ଚାଲିଗଲା ପରେ ।।

ଜାଣିଛ ତୁମେ ମୁଁ ଭାରି ଅଭିମାନୀ

ବୁଝିଲନି ମନ ମୋର ।

ଏକୁଟିଆ ମୋତେ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲ

ଆହେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ର ଧର ।।

ନଅ ଦିନ ପରେ ଯେବେ ବି ଫେରିବ

ନ ଚାହିଁବି ତୁମ ମୁଖ ।

ଖୋଲିବିନି ଯମା ଦୁଆର କହୁଛି

ଠିଆ ହେବ ଦାଣ୍ଡେ ଦେଖ ।।

ଦାଣ୍ଡେ ଠିଆ ହେବେ ଜଗତ ଠାକୁର

ଦେଖିବେ ଭକତ ତୁମ ।

କୁହ ପ୍ରଭୁ କୁହ ଏ କେଉଁ ବିଚାର

ଏକି ତୁମ ପତ୍ନୀ ପ୍ରେମ ।।