ମୋ ପ୍ରେମର ସାକ୍ଷୀ ତୁମେ କେଦାରଗୌରୀ

ପ୍ରେମ ପରିଭାଷା ବୁଝିନି ଏ ମନ

ତଥାପି କରୁଛି ପ୍ରେମ ।

ଜାଣିନି ଏ ମନ ଅମୃତଠୁ ବଳି

ଅବା ପ୍ରେମ ବିଷ ସମ ।।

ଜଣେ ନାହିଁ ପ୍ରେମ ବିଶ୍ୱାସ କି ଧୋକା

ଅବା ମିଛ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ।

ଉଦୁ ଉଦିଆ ଗ୍ରୀଷ୍ମର ପ୍ରକୋପ

ଅବା ପୁଣି ଜହ୍ନ ରାତି ।।

ଇତିହାସେ ଦିନେ ପଢ଼ିଥିଲି ମୁଁ ଯେ

ଅମର ଗାଥା ପ୍ରେମର ।

ଶ୍ରୀ କେଦାର ରାଜା ଗୌରୀ ଯେ ରାଣୀ

ଥିଲେ ସେହି କାହାଣୀର ।।

କେଦାର ଗୌରୀ ଇତିହାସ ପଢ଼ି

ଜାଣିଲି ସେଦିନ ମୁହିଁ ।

ବିଶ୍ୱାସ ତ୍ୟାଗ ଯେ ପ୍ରେମ ମୂଳଦୁଆ

ପ୍ରେମ କିଛି ଲୋଡ଼େ ନାହିଁ ।।

ପ୍ରେମ ଲୋଡ଼େ ନାହିଁ ତାଜମହଲ ଅବା

ଲୋଡ଼େ ନା ଗୋଲାପ ଫୁଲ ।

ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ସେ ଛୋଟ କୁଡ଼ିଆଟେ

କିଏ ହେବ ତାର ତୁଲ ।।

ଜାଣିନି ମୋ ମନ କେତେ ଅଛି ସତ

କେତେ ପୁଣି ମିଛ ଅଛି ।

କେତେ ପ୍ରତାରଣା ସନ୍ଦେହ ଛଳନା

ଅବା ଛନ୍ଦ ବାଦ କିଛି ।।

ଜାଣିନି ଏ କଥା ପ୍ରେମ ଉପହାର

ସିନ୍ଦୂର ହେବକି ନାହିଁ ।

ଜାଣିନି ବି ମୁହିଁ ମୋ ପ୍ରେମ କାହାଣୀ

ଅମର ହେବକି ନାହିଁ ।।

ପ୍ରେମ ପ୍ରତି ରୂପ ତାଜମହଲ ର

ସ୍ବପ୍ନ ମୁଁ ଦେଖିନି କେବେ ।

ସ୍ନେହ ପ୍ରେମର ସେ ଚାଳ କୁଡ଼ିଆରେ

ମୋ ଛୋଟ ସଂସାର ଭାବେ ।।

କେତେ ସମର୍ପଣ ମନରେ ମୋହର

ଦୁନିଆ ବୁଝୁକି ନାହିଁ ।

ତୁମେ ଶୁଣି ଅଛ ସେହି ସବୁ ଶବ୍ଦ

ଯାହା ମୁଁ ଦେଇଛି କହି ।।

ସେହି ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ତୁମେ ଜାଣି ଅଛ

ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଜାଣିଛ ତୁମେ ।

ତୁମେ ସାକ୍ଷୀ ଅଛ ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ର

ପ୍ରତକ୍ଷଦର୍ଶୀ ତୁମେ ।।

ପ୍ରେମ ଯଦି କେବେ ଠିଆ ହୁଏ ମୋର

କର୍ତ୍ତବ୍ୟର କାଠଗଡାରେ ।

କେଦାର ଗୌରୀ ନିଶ୍ଚେ ଆସିବ ତୁମେ

ମୋ ପ୍ରେମ ସାକ୍ଷୀ ରୂପରେ ।।