ମାୟା ମୃଗ ବଧ

ଶୁଣ କୋଵିଦେ ରାମାୟଣ ରସ

ଅକଳନ ପୁଣ୍ୟ ଲାଭ ସହଜ

ଉପାୟ ଅଟଇ ଏ ରାମୟଣ

ତୁଳା ପରି ପାପ ହେବ ଦହନ

ଶୁଣିଲେ କର୍ଣ୍ଣ ରେ

କଳ୍ପାନ୍ତର ପାପ ବିଧ୍ଵଂସ କରେ ।

ନାସା କର୍ଣ୍ଣ ହୀନ ହୋଇ ଅସୁରୀ

ପ୍ରବେଶିଲା ଯାଇ ସେ ଲଙ୍କା ପୁରୀ

ବିଂଶ ପାଣି ପଦେ ଜଣାଇ କହେ

ତ୍ରିଶିର , ଦୂଷଣ, ଖର ହତ ହେ

ବିହିଲେ ଏ ଦଶା

ଦଶାନନ କହେ କି ଲୋକ ହସା ।

ଏ ସାରା ସଂସାରେ ଆନକେ ଅଛି

କହ ବେଗେ କେହୁ ଦଣ୍ଡ ଦେଇଛି

କହଇ ଅସୁରି ପଞ୍ଚ ବଟୀରେ

ଆସି ରହୁଛନ୍ତି ବେନି କୁମରେ  

ରାମ ଓ ଲକ୍ଷ୍ମଣ 

ଦଣ୍ଡ ଦେଇ ମୋତେ କଲେ ଏସନ ।

ତାଙ୍କର ରମଣୀ ଅତି ସୁନ୍ଦରୀ

ବୈଦେହୀ ବୋଲିଣ ନାମ ତାଙ୍କରି 

ମନ୍ଦୋଦରୀ ଠାରୁ ଅନେକ ବେଶୀ

ସୁନ୍ଦରୀ ପ୍ରିୟା ତା ଚାରୁ ରୂପସୀ

ତୋ ପାଇଁ ତାହାକୁ

ଆଣୁ ଆଣୁ ମୋତେ ଦେଲେ ଦଣ୍ଡକୁ ।

ସୂର୍ପଣଖା କଥା ଶୁଣି କ୍ରୋଧରେ

ପ୍ରଜ୍ଜ୍ଵଳିତ ଅଗ୍ନି ହୋଇଲା ଖରେ 

ରାବଣ ତକ୍ଷଣେ ମାରୀଚ ପାଶେ

ଯାଇ ଆପଣା ର କୁଟ ପ୍ରକାଶେ

ବୋଇଲା ମାରୀଚ 

ସାଜ ତୁହି ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ବତାୟୁ ବେଶ ।

ଆଶ୍ରମ ର ଆଖ ପାଖେ ଖେଳିବୁ

ରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଙ୍କୁ ତୁ ଭୁଲାଇବୁ 

ଅଚାନକ ଚାହିଁ ଦେଲେ ଚକିତେ

ଦେଖିଲେ ଜାନକୀ କି ଆଚମ୍ବିତେ

ଖେଳେ ମାୟମୃଗ

ହେମ ଅଜିନ ରେ ମୋହେ କୁରଙ୍ଗ ।

ବୀଣା ଜିଣା ଭାଷୀ ଶ୍ରୀ ରାମେ ଭାଷୀ

ଆଣ ମୃଗ ବଧୀ କେଡେ ସାହସୀ

ଜାଣିବି ଆଣିଲେ ଏହାକୁ ମାରି

ଅଜିନେ ବସନ୍ତି ମୁହିଁ ଏହାରି 

କହଇ ଲକ୍ଷ୍ମଣ

ମାରୀଚ ନିଶ୍ଚେ ଏ କପଟୀ ଏଣ  ।

ବାସ୍ତବ ବିଶ୍ୱେ କି ସତ୍ୟ ଏସନ

ମାୟାରେ ମାରୀଚ କୁରଙ୍ଗ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ 

ସାଜି ଉଭା ଆହା ଏହି ସୂରଙ୍ଗେ

ନଯାଅ ତହିଙ୍କି ଏକାକୀ ତୁମ୍ଭେ

ମାନ ମୋ ବଚନ

ଲୋଭ ହିଁ ବିନାଶ ମୂଳ କାରଣ ।

ବାର ବାର ତହିଁ ଜାନକୀ ସତୀ

କହିବାରୁ ରାମ ଗଲେ ଝଟତି 

ଦୂରୁ ଚାହିଁ ରାମ ରମ୍ୟ ଜ୍ୟୋତିକୁ

ଧାଇଁଲା ସେ ମୃଗ ବନ ମଧ୍ଯକୁ 

ରଖ ହେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ 

ମୃଗ ରଡି କରେ ଧାଇଁ ଧାଇଁଣ ।

 ଆଚମ୍ବିତ କଥା ଶୁଣି ଶ୍ରୀ ରାମ

ଭାଳିଲେ ରାକ୍ଷସ ମାୟା ଏ ସନ 

କୋଦଣ୍ଡେ ନାରାଚ ପେଶି ତକ୍ଷଣ

କଲେ ମାରୀଚର ପ୍ରାଣ ହରଣ 

ଭୟଙ୍କର ବେଶେ

ମରି ସେହି ବନେ ପଡିଲା ଶେଷେ ।