ଘାସର ଆତ୍ମ ବେଦନା

' ମୁଁ' ଆଉ 'ମୁଁ' ହୋଇ ନାହିଁ,

ଯୁଗ ବଦଳୁଛି,...ଋତୁ ବଦଳୁଛି , ...ମୁଁ ବି ତ ବଦଳିଯାଇଛି ,

ବର୍ଷାର ରିମଝିମ ସୁରରେ , ମୁଁ ଆଉ ନାଚି ପାରୁନି,

ନା, ତା ଗୀତ ସହ ତାଳ ଦେଇ ଗାଇ ପାରୁଛି ,

ସାଧବ ବୋହୂଟି ବି ଆଉ ଆସୁନି,

ମୋହି ନିଏ ପାଖେ ପାଖେ ଥାଇ କେତେ କଥା ହୁଏ ,

ମୋ ଦୁଃଖରେ ସେ ଥିଲା ସମ ଭାଗିନୀ ,

ହେଲେ ତାକୁ ବିବାହ କରି କେଜାଣି କିଏ ଚୋରେଇ ନେଇଛି ।

ଶୀତ ବି ଏବେ ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ, ଦୁର୍ବଳ ତା କାୟା ,

ମୋତେ ତା ହାତ ଆଉ ସାଉଁଳେଇ ଦେଇ ପାରୁନି,

ତା ହାତ ପରଶେ ମୁଁ ଯେ ଶିହରି ଉଠେ,... ରୋମାଞ୍ଚ ଜାଗେ ମନେ,

ଶିଶିର ର ସ୍ପର୍ଶ ବି ନାହିଁ, ତା ଛୁଆଁରେ ମୁଁ ସବୁଜ ସବୁଜ ହୁଏ,

ନୂଆ ନୂଆ କୋମଳ ଲାଗେ,.....ହେଲେ ଏବେ ଏ କି ରୂପ ମୋର ?

ଧୂଆଁ , ଧୂଳି ର କର୍କଶ ସ୍ପର୍ଶ ରେ, ମୋ କାହା ପାଲଟିଛି,

କୃଷ୍ଣ ବର୍ଣ୍ଣ ର ଅଳସ , ବିଦଗ୍ଧ ତନୁ ,....କିଏ ବା ବୁଝୁଛି? କିଏ ବା ଜାଣୁଛି?

ମୋ ପରି ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର ଘାସର ଦୁଃଖ ?

ଯିଏ ଦିନେ ନିଜ ସବୁଜିମାରେ ଜଗତ ମୋହୁ ଥିଲା ,

ଧାନ ଖେତରେ କାଶତଣ୍ଡୀ ସହ ମିଶି , ଖୁସିର ଗଜଲ ଗାଉଥିଲା ,

ଏବେ ଧାନ ଖେତ ଜଳୁଛି ,ତା ରୂପ ବି ବଦଳୁଛି,

ସେ ବି ଦୁଃଖର ରେ, ଶୋକ ରେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରୁଛି ,

ଆଉ ମୁଁ ? ?..... ନିଜ ଦୁଃଖର ପୂଜାରୀ ରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ସାରିଛି ! !

କଲ୍ୟାଣୀ ନନ୍ଦ, ସମ୍ବଲପୁର ।