ସଂସାର ବନ୍ଧନ

ଗୁରୁ ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ ଆଶ୍ରମେ ଆନନ୍ଦ ନାମେ ଥିଲେ ଶିଷ୍ୟବର

ବାର ବରଷରୁ ସଂସାର ତାପରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ତତପର ।

ବରି ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ ସେବିଲେ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଭକ୍ତି ଜ୍ଞାନ ଅରଜିଲେ

ଶତ ଶତ ଶିଷ୍ୟଗଣରେ ବରିଷ୍ଠ ସମ୍ମାନୀୟ ବୋଲାଇଲେ ।

ବାର ବର୍ଷ ପରେ ଶିଷ୍ୟଙ୍କ ଗ୍ରାମରେ ଗୁରୁ ହେଲେ ଉପଗତ

ପିତା ମାତା ଭ୍ରାତା ଭଗ୍ନୀ ରୂପା କଥା ସ୍ମରି ହେଲେ ମର୍ମାହତ ।

ଗୁରୁ ଅନୁମତି ନେଇଣ ଝଟତି ସ୍ୱଗୃହେ ହେଲେ ହାଜର

ଆନନ୍ଦକୁ ପାଇ ଆନନ୍ଦ ଲହରୀ ଖେଳିଲା ସବୁ ମୁଖର ।

ନଯା ବାପଧନ ସନ୍ୟାସରେ ମନ ଦିଅନା ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ନନ୍ଦନ

ସାଙ୍ଗ ଝିଅ ପାର ସଙ୍ଗେ ବିଭାଘର କରିଦେବି ଆୟୋଜନ ।

ନାତି ନାତୁଣୀକୁ ଦେଖିବ ନୟନ ଜୀବନ ହେବ ସାର୍ଥକ

ଜାଳି ଯଉବନ ବାବାଜୀ ଜୀବନ ଜାପିବାଟି ନିରର୍ଥକ ।

ପିତାଙ୍କ କଥାରେ ଗୃହ ମମତାରେ ମନ ହେଲା ଆକର୍ଷିତ

ଗୁରୁ ଅନୁମତି ନେଇ ସେ ଝଟତି ହେଲା ନବ ପରିଣୀତ ।

ସଂସାରବନ୍ଧନେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଗଲା ସୁତା ସୁତ ହେଲା ପ୍ରାପ୍ତ 

ମୃଗ ନୟନାର ବାଣେ ବଣା ହୋଇ ହେଲା ବିଷୟା ଆକ୍ରାନ୍ତ ।

ଦଶ ବର୍ଷ ପରେ ଗୁରୁବର ଆସି କରାଇ ଦେଲେ ସ୍ମରଣ

ସଂସାରର ଫାଶ କାଟି ଚାଲି ଆସ ମୁକ୍ତି କର ଅନ୍ୱେଷଣ ।

ଆଉ ଦଶ ବର୍ଷ ସମୟ ଦିଅ ମୁଁ ଝିଅ ବିଭାଘର ପରେ

ସକଳ ଜଞ୍ଜାଳ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯିବି ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଆଶ୍ରମରେ ।

ଦଶ ବର୍ଷ ଗଲା ଝିଅ ବାହା ହେଲା ଶିଷ୍ୟ ଯହୁଁ ନଫେରିଲା

ଦିନେ ସେହି ଗ୍ରାମ ନିକଟକୁ ସନ୍ଥ ବାବାଙ୍କ ପାଦ ପଡ଼ିଲା ।

ଦେଖିଲେ ଆନନ୍ଦ ହଳ କାମସାରି ଫେରୁଅଛି ଦଣ୍ଡା ବାଟେ

ସେହି ପଥେ ଗୁରୁ ରହିଲେ କୁଣ୍ଢାଇ ନିମ ତରୁ ଧରି ଆଣ୍ଟେ ।

ପହଞ୍ଚୁ ନିକଟ ଡାକେ ଋଷିରାଟ ଏ ଗଛ ମୋତେ ଧରିଛି

କିଏସେ ଯାଉଛ ମୁକୁଳାଅ ବତ୍ସ ମୋତେ ଗଛ କୁଣ୍ଢାଇଛି ।

ଶୁଣି ଶିଷ୍ୟମଣି ପାଶେ ଯାଇ ପୁଣି ଦେଖେ ନିଜ ଗୁରୁଦେବ

ପାଦରେ ପ୍ରଣମି କହିଲା ହେ ସ୍ୱାମୀ ବୃକ୍ଷ କିଆଁ କଷ୍ଟ ଦେବ ।

ଆପଣ କୁଣ୍ଢାଇ ଅଛନ୍ତି ବୃକ୍ଷକୁ ଏବେ ହାତ ଖୋଲି ଦିଅ

ହସି ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ ଭାଷିଲେ ଆନନ୍ଦ ରହସ୍ୟ ମନକୁ ନିଅ ।

ସଂସାର ପାଦପ କୁଣ୍ଢାଇଛ ତୁମେ ଏବେ ହାତ ଖୋଲା କର

ଅମୃତ ସରଣୀ ଧର ପୁତ୍ରମଣି ମାୟାରେ ବୁଡ଼ି ନମର ।

ଖୋଲି ଗଲା ଜ୍ଞାନ ତୃତୀୟ ନୟନ ସହସା ଛାଡିଲା ଘର

ଗୁରୁ ସଙ୍ଗତରେ ମହା ଆନନ୍ଦରେ ମିଳେ ଯାଇ ଆଶ୍ରମର ।

ସଂସାର ଅର୍ଣ୍ଣବ ମୀନଟି ମାନବ ଜଞ୍ଜାଳ ଅଟଇ ଜାଲ

କାଳ ହିଁ ଧୀବର ଛକି ବସିଅଛି ଧରି ପୂରାଇବ ଖାଳ ।

ଜଞ୍ଜାଳକୁ କାଟ ବୁଲ ଗୋଲାହାଟ ବଙ୍କୁନାଳ ପଥ ଧର

ସଂସାର ବନ୍ଧନ ହୋଇବ ମୋଚନ ବେଳୁ ଚିନ୍ତ ଚକ୍ରଧର ।