ଏକ ସାକ୍ଷାତକାର

ସାକ୍ଷାତକାରରେ କହୁଥିଲେ ନିଜେ

ପ୍ରାର୍ଥିନୀ କର୍ପୋରେଟର

ଥିଲେ ସେ ସଞ୍ଜୟ ଏବେ ସେ ସଞ୍ଜିତା

ନୁହେଁ ସିଏ ନାରୀ ନର ।

ମଣିଷଟିଏ ସେ ଲଭିଛନ୍ତି ଜନ୍ମ

ମରିଯିବେ କରି କର୍ମ

ବଞ୍ଚି ରହିବାକୁ ଅଛି ଅଧିକାର

ଜୀବନ ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଧର୍ମ ।

ସହିଥିଲେ ସିଏ ଟାହି ଓ ଟାପରା

ବହୁତ କିଶୋର କାଳେ

ସମାଜ ଦେଖିଲା ଖରାପ ନଜରେ

ଲଜ୍ଜା ହେଲା ପରିବାରେ ।

ଯେଉଁ ଜନ୍ମଗତ ଦୋଷତ୍ରୁଟି ପାଇଁ

ନୁହେଁ ତିଳେ ସିଏ ଦାୟୀ

କାହିଁକି ସମାଜ କରେ ଉପହାସ

ଅଛି ପ୍ରଶ୍ନବାଚ୍ଚୀ ହୋଇ ।

ଛକା ମାଇଚିଆ ରଙ୍ଗ ନାମ ଦେଇ

କରେ ତାକୁ ହତାଦର

ତା ମାନ ସମ୍ମାନ ସମାଜେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା

କାହିଁକି ନୁହେଁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ।

ନକହି କାହାକୁ ମନର ବେଦନା

ଦିନେ ଅର୍ଦ୍ଧରାତ୍ରି ବେଳେ

ପଳାଇ ଆସିଲେ ଦୂର ସହରକୁ

ହଜିବାକୁ ଗହଳିରେ ।

ମିଳିଗଲେ କିଛି ପ୍ରିୟ ସାଙ୍ଗସାଥି

ଦୁଃଖୀ ସମଭାବାପନ୍ନ

ଦେଲେ ସେ ଆଶ୍ରୟ ଆପଣା ବସ୍ତିରେ

ନେଲେ ନିଜ ପରି ଯତ୍ନ ।

ପଢି ପାଠଶାଠ ସେ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷିତ

ମାନବ କଲ୍ୟାଣେ ବ୍ରତୀ

ସମାଜ ନିମନ୍ତେ କରିବେ ସତ୍କାର୍ଯ୍ୟ

ସୁସଙ୍କଳ୍ପ ନେଇଛନ୍ତି ।

ତାଙ୍କ ଜୀବନର ଦୁଃଖ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ନ ଭୋଗନ୍ତୁ ଆଉ କେହି

କରି ଦେଖାଇବେ ଚମତ୍କାର କିଛି

ଉଚ୍ଚ କ୍ଷମତାରେ ରହି ।

ଆପଣା ଖୁସିରେ ଜୀଇବା ଜୀବନ

ମାନବୀୟ ଅଧିକାର

ଲଭିଛି ମାନ୍ୟତା ଲିଙ୍ଗ ବୈଷମତା

ହେଉ ହିତ ଶୁଭଙ୍କର ।