ଧ୍ୱଜା

ସନାତନ! ବେଶ୍ ତ ଗଳାକୁ ଫଟାଇ

ବୋଲାଉଛ ନିଜକୁ ନିଜେ ନାରଣ ;

ସୃଷ୍ଟି ଓ ସ୍ଥିତିକୁ ବାନ୍ଧିଅଛ ଭବଦଣ୍ଡେ

ବିସର୍ଗୁଛ ଶ୍ୱେତ ହରିତ କେଶରୀ

ନାନାବିଧ ବର୍ଣ୍ଣ,

ଫରଫର ଉଡାଉଛ ଜୈତ୍ର

ନୀଳଚକ୍ରେ ପତିତପାବନ ।

ତୁମେ କ୍ଷେତ୍ର ଅଧୀଶ୍ଵର

ଶ୍ରୀ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ,

ଧ୍ଵଜା ତୁମ ତ୍ରିକୋଣରୁ ଏବେ ଚତୁଷ୍କୋଣ,

ଧର୍ମଧ୍ୱଜା ଭରକେନ୍ଦ୍ର ପାଳନ ପୋଷଣ,

ବିନ୍ଦୁ ଓ ବିସର୍ଗ ସ୍ଥିତି

ନିଃସନ୍ଦେହ ହେଉ ସନ୍ତୁଳନ ।

ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ତୁମେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ,

ଆମ୍ଭେ ଦୀନ ଆମ୍ଭେ ହୀନ

ସର୍ବସାଧାରଣ,

ଭକ୍ତି ସ୍ତୁତି ସମର୍ପଣ ଭାବ ଛଡ଼ା

ଆମ୍ଭେ ପାଖେ ନାହିଁ କିଛି ଆନ,

ଚଳୁ ଜାତି ନନ୍ଦିଘୋଷ ଅବତର ପହଣ୍ଡିରେ

ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁ ବାମନ,

ସୁଲଭୁ ମୁକତି ପଥ ନ ମଣୁ ମଣିଷ ମାତ୍ରେ

ଅରକ୍ଷିତ ଦୀନ ଭାଗ୍ୟ ହୀନ ।