ଚିଲିକା ନୌଯାତ୍ରା

ପ୍ରକୃତି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ପଟାନ୍ତର ନାହିଁ,            

ଯେତେ ଦେଖୁଥିବ ନୂତନ ଦିଶଇ |      

     

ଏଭଳି ରମ୍ୟ ରଚନାକୁ ପଢି,               

ଚିଲିକା ଦର୍ଶନେ ମନ ଗଲାବଳି |           

ସାଙ୍ଗସାଥି ସହ ସାଗର କୂଳରେ,             

ଯାଇ ବସିଗଲୁ ବରକୁଳ ତଳରେ |          

ଉପକୂଳ ଦୃଶ୍ୟ ଯେତେ ମନ ମୋହେ,         

ନୀଳ ବିଚି ଜଳ ତରଙ୍ଗ ପ୍ରବାହେ |           

ନାଉରୀ ଓ କାତ, ମୋଟରଚଲା ବୋଟ,        

ଦେଖି ମନ ମୋର ଅଧୀର ଛଟପଟ |          

ଅତି ଶୀଘ୍ର ଯାଇ ନାବେ ପାଦଦେଇ,         

ପୂଜଦ୍ରବ୍ୟ ନେଇ ବାହାରିଲୁ କାଳୀଜାଈ |       

ପ୍ରଥମ ଥର ଏ ନାଵ ବସା ଠାବ,            

ନାଉରିଆ ଭାଇ ବୁଲାଇଲା ମଙ୍ଗ |        

  

ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଲାଗୁଥିଲା ଭୟ,            

ଜଳ ଅଗଭୀରେ ଲାଗିଗଲା ଲୟ |       

   

ସୁଁ ସୁଁ ଶବ୍ଦେ ତରଙ୍ଗ ସାଥିରେ,              

ତରଣୀ ଯେ ବହି ଯାଏ ସୁଗତିରେ |        

   

ନୀଳ ବାରିଧାରା ମନ ମୋହିନିଏ,           

ଭାଲେରୀ ପାହାଡ଼ ଦୂରୁ ଦିଶୁଥାଏ |         

 

ପରଦା ସମ ନୀଳ ଜଲରାଶି,               

ସତେକି ବ୍ୟୋମରେ ଯାଇଅଛି ମିଶି |         

ଚଢେଇଙ୍କ ଧାଡ଼ି ଉଡ଼ା ଆକାଶରେ,           

କବିତାର ଚିତ୍ର ଅଙ୍କଇ ମନରେ |           

 

ଚଢେଇଗୁହା ପାହାଡ଼ ମନୋରମ,           

ସାଗର ଭିତରେ ସତେକି ସୁସ୍ତମ୍ଭ |            

ତଁହୁ ଆସି ଗଣ୍ଡ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା,           

କାଳୀଜାଈ କଥା ମନେ ପଡ଼ିଗଲା |        

  

ନାଉରିଆ ଭାଇ କାତ ରଖିଦେଇ,            

ପ୍ରଣମିଲୁ ସର୍ବେ ଫୁଲ ଯେ ପକାଇ |       

 

ମନେ ମୋର ଉଙ୍କିମାରୁଥିଲା ପ୍ରଶ୍ନ,            

ଭୟ ସହ ନୀରବି ଗଲି ଯେସନ |          

  

ସତେକି ଏଗଣ୍ଡେ ପାଉନାହିଁ କାତ,            

କାଳୀଜାଈ ଝଡ଼ ଘଟଣା ବିଖ୍ୟାତ |          

 

ତଁହୁ ମନେ ସୁମରି ମା କାଳୀଜାଈ,           

ନାଵ କୂଳେ ଲଗାଇଲା ନାଉରୀ ଭାଇ |        

ଅଗଭୀର ଜଳ ମଧ୍ୟରେ ପାହାଡ଼,            

ସୁନ୍ଦର ପରିବେଶ ମନମୁଗ୍ଧକର |         

 

ଦେବୀଙ୍କ ଦର୍ଶନ ସାରି ତତପର,              

ଦେଖୁଥିଲି ମୁହିଁ ସାଗର ସୁନ୍ଦର |            

ସେଦିନ ମନରେ ଭାବୁଥିଲି ମୁହିଁ,            

ସୁନ୍ଦର ତୃପ୍ତିର ଅବସାଦ ନାହିଁ |