ବର୍ଷା ଗୋ ତୁମେ

ଶ୍ରାବଣୀ ଗୋ ଦିନେ

  ମହୁଆ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ

    ଭିଜିଥିଲି ତୁମ ସାଥେ

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସାଜି

  ଆଙ୍କି ଦେଇଥିଲ

   ସୁନେଲି ସପନ କେତେ ।

ରିମଝିମ ତୁମ

  ମେଘର ମହ୍ଲାରେ

    ନାଚିଥିଲି ମନ ଖୋଲି

ପ୍ରୀତିର ପରାଗ

  ସ୍ନିଗ୍ଧ ଅନୁରାଗ

    ହସୁଥିଲା ଖିଲିଖିଲି ।

ହୃଦୟ ମହଲେ

  ଜଳୁଥିଲା ଦୀପ

    ତୁମ ପ୍ରୀତିଘୃତ ପାଇ

ସ୍ପନ୍ଦନେ ସ୍ପନ୍ଦନେ

   ରଚିଯାଉଥିଲା

     ନବ ଉନ୍ମାଦନା ନେଇ ।

ମନ ଉପବନେ

  ଫୁଟିଥିଲ ତୁମେ

    କବିତା କୁସୁମ ହୋଇ

ଛନ୍ଦିଥିଲି କେତେ

  ଶବ୍ଦର ପାଖୁଡା

    ପ୍ରୀତିର ମହକ ଦେଇ ।

ନିରୁଦ୍ଧିଷ୍ଟ ଆଜି

  ତୁମ ପରିଚୟ

     ପରଦେଶୀ ଯାଯାବର

ଶୂନ୍ୟ ହୃଦୟକୁ

  ପଚାରି ବସେ ମୁଁ

     ପାଇ ନିରୋଳା ସମୟ ।

ଶ୍ରାବଣୀ ଗୋ ତୁମେ

   ଭିଜିଯାଅ ଆଜି

     ଶ୍ରାବଣର ଜଳ ଧାରେ

ମୁଁ ଭିଜୁଛି ଏଠି

  ଉଷୁମ ଲୁହରେ

    ତୁମ ସ୍ମୃତି ଅଭିସାରେ ।

ତୁମ ଘୁଙ୍ଗୁରର

  ମତୁଆଲା ଶବ୍ଦ

    ହୃଦୟେ ଜଗାଏ ମୋହ 

ଅମାନିଆ ଆଖି

   ଅବୁଝା ଏ ମନ

     ନୀରବେ ଝରାଏ ଲୁହ.