ବନ୍ଧୁତାର ଡ଼ୋରି

ସର୍ବ ପ୍ରାଚୀନ  ସମ୍ପର୍କେ ଶୁଦ୍ଧ ବନ୍ଧୁତା,

ବାକି ସଂସାରେ ଯାହା ମାୟାବୋଧତା।

ସମାଜ ନୀତିଗତିରେ ବନ୍ଧା ମନୁଷ୍ୟ ଜୀବନ ,

ରକତଠୁ ବଳି ସୁଦୃଢ ଏ ରଜ୍ଜୁ ଅନନ୍ୟ ।

ଏପରି ବନ୍ଧୁତା ସଦା ଲୋଡୁଥାଏ ଏଇ ମନ ,

ଯେ ମୋହିପାରେ ହୋଇ ଅର୍ନ୍ତଆତ୍ମାର ସୁମନ।

ଲୁଚାଲୁଚି ଖେଳ ପାଇଁ ହୁଏ ଶୈଶବେ ଖୋଜା , 

ସାଙ୍ଗ ନ ଥିଲେ ବିଦ୍ୟାଳୟେ ପାଠ ଅବୁଝା।

ପାଠ ସହିତ ଯେତେକ ଗୋଳରେ ମେଳ,

ଭୁଲି ଦୁନିଆଁ ସାଙ୍ଗ ହେଲେ ସବୁର ମୂଳ।

ସେ ନିଆରା ଆନନ୍ଦ ଉର୍ମି ପାରିବା କି କଳି,

ଲୁଚି ଖାଇବା , ତୋଳି ଆମ୍ବ,ପିଜୁଳି ,କୋଳି ।

ପାଠ୍ୟସାଥୀ କ୍ରିଡାସାଥୀ ଲୋଡା ବାଳକାଳେ,

ଚାହେଁ ସହଯୋଗୀ ଉତ୍ତମ, ଗୁରୁକାର୍ଯ୍ୟ ବେଳେ।

ନଥିଲେ ପୁଣି ବନ୍ଧୁଟିଏ ତ ସଂସାର ଅଚଳ ,

ଡାକିବା କାରେ ତେବେ ଭଲମନ୍ଦର ବେଳ ।

ସାଥି ସହ ଆଗେଇ ପଥିକ ଭୁଲାଏ ପଥଶ୍ରମ,

ଭ୍ରମିପାରେ ଦେଶ ଦେଶ ପ୍ରାନ୍ତର ଅନୁପମ। 

  

ବୟସର ସୀମା କେବେ ଖୋଜେନା ବନ୍ଧୁତା ,

ପ୍ରତି ପାହାଚେ ଜୀବନର ଦିଏ ନିବିଡ଼ତା ।

ସହଜେ ପାରେ ସଚ୍ଚା ବନ୍ଧୁ ମନକୁ ବୁଝି,

ଯେବେ ଲହୁ ଆକର୍ଷଣ ଯାଏ ତ ହଜି।

ନ ଥାଏ ବାଧକ ଶିକୁଳି, ଖୋଲିବାକୁ ମନ ,

ସେ ହିଁ କରିପାରେ ସର୍ବ ବିଶାଦ ମୋଚନ।

ବାଣ୍ଟିବାରେ ସୁପ୍ତ ଭାବନା, କରେନା ଊଣା ,

ମନର ସ୍ୟାହିଲେଖା ପଢିବା ତାକୁ ହିଁ ଜଣା। 

ସଂସାରେ ନୀୟମ ପ୍ରଣେତା ଏକା ସାଇଁ,

ସାଥିଟିଏ ବି ଲୋଡା ଗୃହସ୍ଥାଶ୍ରମ ପାଇଁ ।

ପାରିଲେ ରହି ପାଶେ ନିବିଡ଼ତମ ବନ୍ଧୁ ସାଜି,

ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ ସଂସାର କୁଟୀରେ ଅଦେଖା ସ୍ୱପ୍ନରାଜି।

ଅଛନ୍ତି ସେଇ ଦୀନବନ୍ଧୁ ଦଇତାରି ସବୁ ଠେଇଁ, 

ତା ପରି ବନ୍ଧୁ ଜଗତେ ଆଉ ତ କେହି ନାହିଁ । 

କୃଷ୍ଣ ସୁଦାମା ବାତ୍ସଲ୍ୟ ପ୍ରେମ ସଂସାରେ ଦେଖିଛ କାହିଁ,

ରଚିଥିଲେ ଏ ଲୀଳା କେଶବ କଳିର ଦୁନିଆଁ ପାଇଁ।