ନାରୀ

ପ୍ରଭୁ ବିଶ୍ବମ୍ଭର ବିଶ୍ଵମ୍ଭରା ଚିନ୍ତା

କରିଲେ ଯେବେ ମାନସେ

ଦୁଇ ଗୋଟି ବୀଜ ସ୍ଥାପନେ ମଣିଲେ

ନାରୀ ପୁରୁଷ ଯେ ହର୍ଷେ ।

ବେନି ଜନ ମଧ୍ୟେ ପରିପୁରକରେ

ଜଗତ ମଙ୍ଗଳ ହୁଏ

ଏହି ମଙ୍ଗଳର ସମୟ ଚକ୍ରରେ

ଜନ ଜୀବ ବୃଦ୍ଧି ପାଏ ।

ଗର୍ଭ ଧାରଣର ଅସହ୍ୟ ବେଦନା

ସାଦରେ ବୁହଇ ନାରୀ

ବେନି କୁୁୁଳେ ସାଜେ ଦୟା କ୍ଷମାଶୀଳା

ଗରବକୁ ତୁଛ କରି ।

ବିପଦେ ଆପଦେ ଶକ୍ତି ସ୍ୱରୂପିିିଣୀ

ଲାଳନ ପାଳନେ ଶ୍ରେଷ୍ଠା

ଅଙ୍ଗୁଳି ଦେଖାଇ ପରିିିଚୟ  ଦିଏ

କିଏ ଗୁରୁ କିିଏ ପିିତା ।

ଜୀବନ ମରଣେ ସନ୍ତାନ କଲ୍ୟାଣେ

ଗରଳକୁ କରେ ପାନ

ମନ୍ଦିରେ ମନ୍ଦିରେ ମନେ ମାନସିକ

ପୁଣି ଦିଏ କେତେ ଦାନ ।

ବଞ୍ଚିଛି ଜଗତ ନାରୀ ଉପକାରେ

ସୃଷ୍ଟି କରି ଧର୍ମ ବୀର 

ମନ ତଳେ ଚାପିିି ସହସ୍ର ଦୁଃଖକୁ

ରଣେ ଟେକେ ବାରବାର ।

ନାରୀ ବିନା ଘର ଶ୍ରୀହୀନ ଲାଗଇ

ସ୍ୱାମୀର ନୟନ ଜ୍ୟୋତି

ଭୃଣ ହତ୍ୟା ମନ ସଂକୁଚିତ କର

ବଞ୍ଚି ରହୁ ନାରୀ ଜାତି ।