ଆଶିଷ

ନାଥ ହେ , କି ନାଟ ଭିଆଇଛ ଏ ଜଗତେ ,

               ଠକି ଦେଲ କି ମଝି ଦରିଆରେ ମୋତେ ,

ବାକିଆ ଜୀବନ କାଳ ବିତାଇବି କା ସାଥେ ?

              ବୁଝାଇବ କି ଭକତିରେ ଉଣା ରହିଲା କେତେ !

ସାଥୀ ମୋର ଅଜାଣତେ କା ଡାକ ଶୁଣି ଥରୁଟେ ,

    ହାତ ଛାଡି ଚାଲିଗଲ ଆଖି ପିଛୁଳାକେ କେଉଁ ବାଟେ?

ଭାବିଛ କି ଥରେ ସଂସାରେ ଦିନ ମୁଁ କେମିତି କାଟେ ?

  ପଥର ପରି କାହିଁକି କେଜାଣି ଲାଗେ ପଡିଲେ ଟେକାଟେ।

ପାଇଲିନି ସମୟ ଟିକେହେଲେ ଜାଣିବାକୁ ଭାବିବାକୁ ,

     ଦରାଣ୍ଡି ,ଅଣ୍ଡାଳି ,ସାଉଁଟି ରହିଗଲି ବିରାଟ ଶୂନ୍ୟତାକୁ ।

ଚେଷ୍ଟିତ ହେଲି ସ୍ତବ୍ଧ ,ପାଷାଣ ମନକୁ ବୁଝେଇବାକୁ, 

          ମନୋସ୍ଥିତିକୁ ଚାପି ମନବଳ କିଛି ଗୋଟେଇବାକୁ ।

 ତୁମ ଛବିର ଆଭାରୁ କରୁଛି ଶରୀର, ଆତ୍ମାକୁ ସବଳ,

         ଶକ୍ତି କିଛି ଦେଉଥିବ ଚଲାଇବାକୁ ତୁମ ସଂସାର କଳ,

ଜଣାଇବ ତୁମ ବିନା ମୋ କଷଣ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସକଳ ,

          ତୁମେ କାଳେ ରହିଛ ଚାଲିଯାଇ ଦେବତାଙ୍କ ଅଞ୍ଚଳ !

ଝାପସା ଲାଗେ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ସୁଦୀର୍ଘ ପଥ ଯେ ଜୀବନର ,

       ତେବେ ବି ଆଶ୍ରା ମିଞ୍ଜିମିଞ୍ଜି ଆଲୁଅ ତୁମପରି ତାରାର , 

 ଭାବୁଛି ଚାଲିପାରିବି ଦି ହାତ ଧରି ଅନିଶ ଆଉ ଅନନ୍ୟାର।

 ପାର୍ଥିବ ନହେଲା ନାଇଁ, ଧରିଥିବ ସଦା ଆତ୍ମିକ ରଜ୍ଜୁକୁ ମୋର।

 ଅଟେ ଯେ ଧାମ ତାଙ୍କର ନିଳାଚଳ ,

                          ବସିଛନ୍ତି ସିଂହାସନେ ଚିତ୍ତେ ନିଶ୍ଚଳ ,

ଢାଳିବେ ଆଶିଷରେ ମନର ବଳ ,

                     ବିତି ଯାଉ ମୋ ସଂଘର୍ଷ ଦିନସବୁ  ଚଞ୍ଚଳ।