ଲଳନା ଅନନ୍ୟା

ଆଜି ମୁଁ ସ୍ମରେ କାଳ ସେ ବିଗତ ,

  ବିସରିଛି ହୋଇ କର୍ତ୍ତବର ଅନୁଗତ ।

ନିର୍ବାହ କରିଚାଲିଛି ନିର୍ବିଘ୍ନେ

           ସାଂସାରିକ ସବୁ ଦାୟିତ୍ୱ।

ଗଳ୍ପସମ ସେଇ ଯାତ୍ରା

          ଛାତ୍ର ଜୀବନୁ କର୍ମ ଜୀବନ, 

ଉଦ୍ଭବ ସରିତର ଅଧିରା ଉର୍ମି

          ଥିଲା ସେଇ ଯୁବା ମନ ।

ଉନ୍ମାଦର ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

           ରଙ୍ଗେଇ ଥାଏ ଯୌବନ, 

ହୃଦେ ସାଥୀ ନିଳୟେ

             ଗୁଞ୍ଜନ ଶୁଭେ ଘନ ଘନ। 

ଛନ୍ଦି ହୋଇ ଚଞ୍ଚକତା

                 ମନର ସରସୀ,

ମନୋରଥ ନ ହୁଏ ବ୍ୟକ୍ତ 

                ଗୁରୁଜନେ ଭରସି ।

ରତ ହୋଇଲି ସମରେ 

              ବୁଦ୍ଧିଜୀବିଙ୍କ ସଙ୍ଗ ,

ଭିନ୍ନ ପ୍ରାନ୍ତ ବାସିନୀ

             ଆପଣିଵାକୁ ସଭିଏଁ ଅମଙ୍ଗ।

ଜିତିଯାଏ ଶେଷେ ସମାଜ ରକ୍ଷକଙ୍କୁ,

       ମରାଠୀ କନ୍ୟାାର କରି ପାଣି ଗ୍ରହଣ ।

ବିଜୟୀ ଅନୁଭୂତିରେ ରହି ନିମଗ୍ନ, 

     ଅଭିଳାଷା ରହିଯାଏ

                ଅଭିସାରିକାର ଅପୂର୍ଣ୍ଣ। 

ସମାୟୋଜିତର ବନ୍ଧନେ ଛନ୍ଦି ତାରେ, 

            ଋଢିବାଦୀ ଗୁରୁଜନ ଗହଣେ ,

ହଜିଯାଏ ଭବିଷ୍ୟତ ସଂଯୋଜନା ପଥେ,

          ମଜ୍ଜିଯାଏ ମୁଁ ବିଭବ ଅନୁସରଣେ ।

ଅଜଣା ଆଜି ବି କାହୁଁ ଠାବେ ଚଳଣି ,

         ସେ ତା'ର ଅନୁଦାର ଶଶୁରାଳୟେ ! !

ନିରିଦୟୀ ମୁଁ ପାଶୋରିଲି

               ସୁନ୍ଦର ତା ଆବେଗକୁ,

  

ପ୍ରତାରିତ ହୋଇଛି ସେ

                 ସବୁ ସ୍ବପ୍ନର ବିଲୟେ ।

ସ୍ଥାବର ପଟାଳିରେ ଆଜି ମୁଁ ଭାଳେ ,

       କରି ହାସଲ ଜୀବନର ସାୟଂକାଳେ। 

 

ଶତଶତ ଦିବସ ଶର୍ବରୀ ବାହି 

           ହସୁଛି ଆଜି ଏଠି ମନଖୋଲି, 

ବିଗତ ପ୍ରିୟାକୁ ମୋ ଜୀବନେ

            କେବେ ସଙ୍ଗୀନୀ ସଜେଇଥିଲି।

କେଡେ ଉଦାରି ସେ ନିରିହା ରମଣୀ।

 

         ନିଃଶବ୍ଦେ ସହି କରିଯାଏ ସାଜି ତ ଘରଣି। 

ଶାନ୍ତ ସୁନେଲି ଦିଗ୍ ବଳୟକୁ

             ଚାହିଁଛି ସେ ବିଭୋରିତ ନୟନେ।

  

ଅପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ଆକାଂକ୍ଷା ସାଉଁଟି ଥିବ 

                 ନିରବ ଆତ୍ମାର ଗହନେ ।

ସେଇ କାନ୍ତା ସଙ୍ଗ ସତେ ହେବ କି ସହର୍ଷ ,

        କର୍ମ ବିରାମ ଜୀବନ ଚରିତ

                     ମୋ ଅବଶେଷ।