ଭୋକିଲା ପେଟ

ଦିନ ରାତି ସେ      କରୁଛି ଶ୍ରମ 

ଭରିବା ପାଇଁ ଯେ ପେଟ

ବଡ଼ ରୁ ଛୋଟ      ନରରୁ କୀଟ

ଖୋଜନ୍ତି ନିଜର ବାଟ ।

ଆହାର ପାଇଁ      ଦଉଡୁ ଥାଏ

ମାନେନା କିଛି ସେ କଣ୍ଟ

ଭୋକର ଛାଟ      ମାରିଲେ ଚୋଟ

ରଚଇ ଅନେକ ନାଟ ।

ଚାରି ଦିଗ ତ      ଅନ୍ଧାର ଦିଶେ

ଉଦରେ ବାଜିଲେ ଘଣ୍ଟ

ଲାଜ ସରମ      ଦେଖେନା କିଛି

ବୁଲଇ ଘାଟରୁ ଘାଟ ।

ଅନ୍ନ ଅଭାବେ      ରୋଗ ବ୍ୟାଧିରେ

ପାଉଥାଏ ନାନା କଷ୍ଟ

ମୁର୍ଦାର ପରି      ପଡିଛି ଘରେ

ସାଥି ତାର ଭଙ୍ଗା ଖଟ ।

ଦଉଡ଼ି ଦିଏ      ବିଷ ବି ପିଏ

ପ୍ରାଣକୁ କରାଏ ନଷ୍ଟ

ଭୋକର ଜ୍ୱାଳା      ସହି ନ ପାରି,

ହୋଇଛି ସେ ପଥ ଭ୍ରଷ୍ଟ ।

ମଣିଷ ମାରେ      ଚୋରି ବି କରେ

ଦି ମୁଠା ଆହାର ପାଇଁ

ମାନବିକତା      ହାରିଛି ସବୁ

ଅପରାଧୀ ହୋଇ ଯାଇ ।

ମା ବିକି ଦିଏ      ସନ୍ତାନ ତାର

ବାପ ଖଟୁଛି ଦାଦନ

ଭିକର ଥାଳି      ହାତରେ ଧରି

ମାଗୁଛି ମୁଠେ ଭୋଜନ ।

ବାଲ୍ୟ କାଳରୁ      ପିଲାଏଁ ଏଠି

ପାଠକୁ ଯାଆନ୍ତି ଭୁଲି

କୁନି ହାତରେ      ବାସନ ମାଂଜି

ଜଳାନ୍ତି ଘରର ଚୁଲି ।

ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ      ସଂଘର୍ଷ ଚାଲେ

କରନ୍ତି କେତେ ଯେ ପାପ

ଶିଖାଇ ଦିଏ      ଜୀବନ ମୂଲ୍ୟ

ଦେଖାଏ ସଂସାର ରୂପ ।

ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର      ଉଦର ନାଟ

ରହେନା କେବେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ

ସର୍ବ ଗିଳା ଯେ      ହୋଇବ ଶାନ୍ତ 

ବୁଡ଼ିଲେ ପ୍ରାଣୀର ଘଟ ।