ମାଟି ମୋର ମାଆ

ମାଟିରେ ଜନମ ମାଟିରେ ମରଣ

ମାଟି ମୋର ପୂଣ୍ୟ ଭୂମି

ଏମାଟି ଚନ୍ଦନ ଶୀତଳ ପବନ

କରେ ମୁଁ ତାକୁ ନମାମି ।

ମାଟି ନୁହେଁ ସେତ ମାଆଟି ଆମର

ସହେ ଅଳି ଅରଦଳୀ

ସର୍ବଂସହା ଦେବୀ ଧରିତ୍ରୀ ଜନନୀ

ମମତା ଦେଉଛି ବୋଳି ।

ଏମାଟି କୋଳରେ ଜନମ ନେଇଛି

ଖେଳିଛି ତା କୋଳେ ହସି

ରାଗରେ କେତେ ମୁଁ ଗୋଡ଼ କଚାଡିଛି

ଦିନେ ନ ଯାଇଛି ଋଷି ।

ଜନ୍ମ ଭୂମି ଆମ କର୍ମ ଭୂମି ଆମ

ଆମେ ତା ଟିକି ସନ୍ତାନ

ଖାଦ୍ୟ ଜଳ ଦେଇ ଜୀବନ ବଞ୍ଚାଏ

ନ କରେ ସେ ଅଭିମାନ ।

ନର ପଶୁ ପକ୍ଷୀ କୀଟ ତରୁଲତା

ସଭିଙ୍କୁ ଆହାର ଦିଏ

ବନ ଉପବନେ ଫୁଲ ଫଳ ଭରା

ସବୁଜ ଶୋଭା ବଢାଏ ।

ରତ୍ନଗର୍ଭା ମାଟି ବିଭବ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣା

ସାଇତିଛି ମଣି ମୁକ୍ତା

ସାଗର ଯାହାର ଚରଣ ଧୂଉଛି

ଇତିହାସ ଗାଏ ଗାଥା ।

ମାଟିର ମହକ ଭିଜା ଭିଜା ବାସ୍ନା

ସଭିଙ୍କୁ କରେ ବିଭୋର

ମାଟି ଅଛି ବୋଲି ଆମେତ ଜିଉଁଛୁ

ଏହି ଶୋଭାଗ୍ୟ ଆମର ।

ମାଟିରେ କୃଷକ ଶସ୍ୟ ଉପୁଯାଏ

ଢାଳି ଲହୁ ଲୁହ ଧାର

ସାରା ଜଗତକୁ ଆହାର ଯୋଗାଏ

ନାହିଁ ତାର ପଟାନ୍ତର ।

ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଲୋକ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ କାମ

ମାଟିରେ ଯେ କରି ଥାନ୍ତି

ହାଣ୍ଡି ଗଢି ଥାନ୍ତି ମୂର୍ତ୍ତି ଗଢି ଥାନ୍ତି

କୂପ ଖନନ କରନ୍ତି l

ଦିନେ କହି ନାହିଁ କଷ୍ଟ ହୁଏ ମାଟି

ସବୁ ସହେ ନୀରବରେ

ଶକ୍ତିମୟୀ ସିଏ ପ୍ରୀତି ମନ୍ଦାକିନୀ

ସରଗୁ ପିୟୁଷ ଝରେ ।

ମାଟିର ସୁରକ୍ଷା ଆମେ ଯେ କରିବା

ଆମେ ତା ଯୋଗ୍ୟ ସନ୍ତାନ

ତା ଚରଣ ଧୂଳି ମସ୍ତକରେ ବୋଳି

ହୋଇବା ଯେ ଭାଗ୍ୟବାନ ।