ମୋ ଜେଜେ

ଲମ୍ବା ପାଞ୍ଚ ହାତ ଧୋତି

ସଫେଦ ମଲ ମଲ

କାନ୍ଧରେ ଗାମୁଛା

ପଞ୍ଜାବୀ ଆକାଶି ରଙ୍ଗର

ପିନ୍ଧି ବାହାରିଲେ

ଛାପ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦିଶେ-

ଜଣେ ସ୍ଵାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମୀର ।

ବେଳେ ବେଳେ କୌତୁହଳୀ ପିଲା ମନ

ଘୁରି ବୁଲୁଥାଏ ତାଙ୍କ ଚାରିପଟେ

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୁଏ କେତେ ଅନାୟସରେ

ପିନ୍ଧି ନିଅନ୍ତି ସଜାଡି ହୋଇ

ସତରେ ଧୋତି ପିନ୍ଧିବାଟା-

କଣ କେଉଁ କଳାଠୁ କମ୍ ଯେ ?

“ମଧୁଟା ଏ ଯାଏ ଧୋତି ପିନ୍ଧା ଶିଖିଲାନି”

ମୃଦୁ ଅଭିଯୋଗରେ ଜେଜେ ଙ୍କୁ ଖୁସି କରିବାର

ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ ବାପା ପିନ୍ଧନ୍ତି କେବେ କ୍ଵଚିତ ।

ପୂଜାରେ ବା କନ୍ୟାଦାନ ବେଳେ

ମାଉସୀ ମାନଙ୍କ ଟାହି ଟାପରାରେ

ବାରି ପଡେ ବାପାଙ୍କ ଅପରିପକ୍ଵ ପିନ୍ଧା ଶୈଳୀ ।

ଏତେ ଶୀଘ୍ର ମାନି ନେଇଥିଲେ ବାପା

କେମିତି କେଜାଣି

ଜେଜେଙ୍କ କଥାକୁ 

ତାଙ୍କ ପରେ ପରେ ନିଜେ ବି ଘୋଡି ହୋଇ ଧୋତି

ପହଞ୍ଚିଗଲେ ପୁରୀ ସ୍ଵର୍ଗ ଦ୍ଵାରେ ।

ଏବେ ଖାଲି ଦେଖା ମିଳେ ଚଉତା ହୋଇ

କେତେଖଣ୍ଡ ଗାଁ ଘର ଆଲମୀରାରେ

ରହି ରହି ପାଲଟିଲାଣି ଈଷତ ହଳଦିଆ

କିନ୍ତୁ ସ୍ମୃତି ସବୁ ମଧୁର ଚକ ଚକ ଏ ଯାଏ-

ଧଳା ଧୋତି ଭଳି !