ବର୍ଷା ତୁମେ ଅଭିମାନୀ

ଅକାରଣେ ରାଗୁଥିଲ ତମେ 

ଭିଜିଗଲ ବୋଲି ଅବେଳରେ

ଅଦିନିଆ ବର୍ଷାରେ

ତମ ଫେରନ୍ତା ବାଟରେ ।

ତିଳେ ମାତ୍ର ଭାବିଛ କି କେବେ ?

ବର୍ଷା ମନର କଥାକୁ,

ମନ ଭିତରେ ଜମାଟ ବାନ୍ଧିଥିବା 

ଘନିଭୁତ ଦୁଃଖର ହିମାଳୟ 

କାହିଁକି ତରଳେ ହାଲକାଏ ପବନରେ ? 

ଝର ଝର ବହୁଥିବା

ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଆଖିର ଲୁହକୁ

ପୋଛିଦେଇ ତମ ପିନ୍ଧା କାନିରେ 

ପଚାରିଛ କି କେବେ !

କେତେ ଖୁସି ପାଉଥିଲା ସେ

ତମ ଦେହକୁ ଛୁଇଁବାରେ ।

ତୁମ ଦେହର ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶରେ

କେମିତି ମେଣ୍ଟାଉ ଥିଲା ତା’ର 

କେବେ ମେଣ୍ଟୁ ନ ଥିବା କାମନାର ତୃଷ୍ଣା,

ଶୂନ୍ୟତାରୁ ପରିପୂର୍ଣତା ଲଭିବାର ତୃପ୍ତି

ନିଃସଙ୍ଗତା ର ବିରହ ବ୍ୟଥା।

ତମେ ହିଁ ତ କହିଛ

ନିଜକୁ ତିଳ ତିଳ ଜାଳି 

ଅନ୍ୟକୁ ଖୁସି ଦେବା ହିଁ ତ ଜୀବନ

ହେଲେ କାହିଁକି ଆଜି ଏ କାର୍ପଣ୍ୟତା ?