ଲେଖନୀ ଭାଙ୍ଗିଛି

ଲେଖନୀ ଭାଙ୍ଗିଛି ଅଯୁଗ୍ମ ଲଗ୍ନରେ

      ଦୁଆତ ସରିଛି ଅପରାଧ ଲେଖି,

କାବ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ଆଜି ଶେଷ ସୀମାନ୍ତରେ

      ଗଳ୍ପ, ପ୍ରବନ୍ଧର ମୃତ୍ୟୁକୁ ଦେଖି ।

ଭାବନା ଆଦିତ୍ୟ ପଶ୍ଚିମ ଦିଗରେ 

      ଧିରେ ଧିରେ ବୁଡ଼େ କ୍ଷିତିଯ ଅନ୍ତରେ,

ଅନୁଭବର ସେ ଚିରା କପଡାଟି

      ପ୍ରୟାସ, ଗୁନ୍ଥିବି ଏହି ଚାନ୍ଦିନୀରେ ।

ଚୋରିକରେ କିଛି ଶାଳଫୁଲ ବାସ୍ନା

        କିମ୍ବା ବସନ୍ତର ମୃଦୁ ମଳୟକୁ,

କାହା ଜୀବନର ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ଗାଥାରୁ

        ପ୍ରତାରିତ କେଉଁ ପ୍ରେମିକ କଷ୍ଟକୁ ।

ଚୋରିକରି କାହା ଜୀବନ ଭାବକୁ       

କିମ୍ବା ଫଗୁଣର ହଜାରେ ପ୍ରେମକୁ,

କେମିତି ଲେଖିବି ଲେଖନୀ ଭାଙ୍ଗିଛି

        ରାଣଦେଇ ଡାକେ ବେଳାଭୂମିକୁ ।

ବେଳାଭୂମି ହୃଦେ ଗାର କାଟେ ନଖେ

       ଲେଖେ ଆଣିଥିବା ଚୋରି ଫଗୁଣକୁ,

ଯେତେ ଲେଖୁଥାଏ ସେତେ ଲିଭୁଥାଏ

        କଲ୍ଲୋଳ ଦର୍ଶାଏ ନିଜ ଆଦର୍ଶକୁ ।

ଚେଷ୍ଟା ଶେଷହୁଏ ଅସଂଖ୍ୟ କଷ୍ଟରେ

       ଅଜ୍ଞାନତାର ସେ କୋମଳ କଢିରେ,

ଶୋଇବାକୁ ଯାଏ ଦୁଃଖ ସବୁ ନେଇ

        ବିଭାବରୀର ସେ ଦ୍ବିପ୍ରହରରେ ।

ହାଏ ! ଆଜି ଏ ନିଦ ସବୁ ମିଛ 

        ସ୍ବପ୍ନ ଭାଙ୍ଗେ କେଉଁ ଅଭିପ୍ରାୟରେ,

ବହୁବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ହୋଇଥିଲା ନିଦ 

      ଶୋଇଥିଲି ଯେବେ ମାଆ କୋଳରେ ।

ଭଳିଲେ କି ଯୋଡି ହୁଏ ସେ ଲେଖନୀ

        କିମ୍ବା ବୁଡିହୁଏ ମାତୃପ୍ରେମରେ,

ଉଚ୍ଚ ମିଛ କିଛି ଅଭିଳାଷ ନେଇ 

       ଛାଡ଼ିଛି ସୃଷ୍ଟିକୁ ଅନେକ ଦୂରରେ ।

ଅସହ୍ୟ ହୁଏ ଏ ଉଜ୍ଜଳ ଆଲୋକ 

        ଫେରିଯିବି ସେଇ ମାତୃଭୂମିକୁ,

ମାତୃଭାଷାର ସେ ନୂଆ ଲେଖନୀରେ

         ଅଙ୍କିବି ବର୍ଷାର ମାଟିଗନ୍ଧକୁ ।

ତୋଳିବି ବସନ୍ତ ପଳାଶ ରଙ୍ଗରେ

       ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୋଧୂଳିର ଶେଷ ମୟୂଖରେ,

କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ାର ସେ ଫୁଲତୋଡ଼ା ଦେବି

        ଅଭିସାରିକାର ନରମ ହାତରେ ।

ଭିଜିବି ଶ୍ରାବଣ ବର୍ଷାବିନ୍ଦୁ ତାଳେ

       ଲୁଚାଇ ଖୁସିର ଲୁହ ଠୋପା ଧାରେ,

ଶୀତ କୁହୁଡିର କାକର ସକାଳେ

        ନିଆଁ ଜାଳିବସି ସାଙ୍ଗଙ୍କ ମେଳରେ ।

ଧରିବି ଲେଖନୀ ଶେଷଥର ପାଇଁ 

       ଜୀବନର ଶେଷ ଅଭିଳାଷ ନେଇ,

ଲେଖିବି ଅସଂଖ୍ୟ ନିଦ ମା' କୋଳରେ

       ଦୁଆତର ଶେଷ କାଳିବୁନ୍ଦା ନେଇ ।

ଲେଖନୀ ଭାଙ୍ଗିଛି ଗତ ଶ୍ରାବଣର

       ଯୋଡ଼ିଦେବି ତାକୁ ଏଇ ଫଗୁଣରେ,

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଠାରୁ ରଙ୍ଗ ଚୋରିକରି 

       ଭରିବି ସମସ୍ତ ଦୁଆତ ପେଟିରେ ।