ସମୟ

ଆଜି ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ମୂହୁର୍ତ୍ତ 

କଦାପି ସରୁନଥିବା ରାସ୍ତା ପରି ଲାଗେ

ଚାଲି ଚାଲି ଥକିସାରିଲେ ବି 

ଯେମିତି ଯେଉଁଠି ଥିଲି ସେଇଠି ଲାଗେ

ଅସମ୍ଭବ ଭବେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ରେ ଛଟପଟ ହୁଏ

ମୋର ସମସ୍ତ ଚିନ୍ତା ଓ ଚେତନା

ଯେମିତି ସେମାନେ କେଉଁଠି ବି 

ବାଷ୍ପ ହେଇଯିବେ ମରିଚିକା ପରି ବିନା ପ୍ରତିବାଦରେ ।

ସମୟ ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର ଯେ 

ସମସ୍ତ ପ୍ରୟାସ ସତ୍ତ୍ୱେ 

ସେ ଏଠୁ ଯାଏ ନାହିଁ ଅନ୍ୟ ଦିଗେ ,

ଯାହା କେବେ ନସରିଲାପରି ଲାଗେ 

କେବେ କେବେ ସେ କେଉଁ ଭୟଂକର 

କଳା ନାଗ ପରି ପୁଣି ଦିଶେ ।

ସମୟ ଏବେ ଏଠୁ ଯାଏ ନାହିଁ 

କି ମୋତେ ଯିବାକୁ ଦିଏ ନାହିଁ ,

ମୁଁ ଯେତେ ବିରକ୍ତ ହେଲେବି 

ସେ କେବେ ବିରକ୍ତ ହୁଏ ନାହିଁ ।

ସେ ଚୁପ ଚାପ ବସିଥାଏ

ଏକ ପାଶାଣ ମୁର୍ତ୍ତୀ ଟିଅ ପରି

ଯଦିବା କଦାପି କୁଚିତ ଯାଏ

ତାହା ଖାଲି ଆଖିକୁ କେବେ ଦେଖାଯାଏ ନାହିଁ ।

ଏବେ ଧର୍ଯ୍ୟ ବି ଧର୍ଯ୍ୟ ହରା ହେଲାଣି

କେବେଠୁଁ ପଳେଇବ ପଳେଇବ

ବୋଲି ବ୍ୟସ୍ତ ହେଲାଣି ,

କିନ୍ତୁ ସମୟ ଏବେ ବି ଯାଏନି କେଉଁଆଡେ

ବିକଟାଳ ଆଖିରେ ଅନେଇଛି ମୋତେ ,

ଏ କ୍ଷୀଣ ଶରୀର ରୁ ମୋ ପ୍ରାଣ

ଯେମିତି ନେଇକି ଯିବ ତା ସଥେ ।