ମାତୃଭୂମି

ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ   ସହି ଥିଲେ

ଲହୁ ନିଜ   ପିଇ ନେଲେ,

ନଇଁ ନ ଥିଲେ ମସ୍ତକ ନିଜ

ହସି ଫାଶୀ ଖୁଣ୍ଟେ ଝୁଲି ଗଲେ ।

କେତେ କେତେ   ବଳୀଦାନ

ଦେଇଥିଲେ   ଆମ ଜନ

ତାଙ୍କ ରକ୍ତରେ ଭିଜି ଭାରତ

ଗୋରାଙ୍କୁ କଲା ମୂଳୁ ଦମନ ।

ପାଦ ଧୁଏ   ଢେ଼ଉ ମାଳ

ମସ୍ତକରେ   ହିମାଳୟ

ହୃଦୟେ ବହେ ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା

ଅହିଂସା ତାର ପରମ ବଳ ।

ଶାନ୍ତି ମୈତ୍ରୀ   ବାର୍ତ୍ତା ଗାଇ

ସବୁ ଧର୍ମ    ସାଥେ ନେଇ,

ଭାଇ ଚାରାର ଧ୍ବଜା ଉଡ଼େଇ

ପୂଜ୍ୟ ସଦା ସେ ତ୍ରିରଙ୍ଗା ପାଇଁ ।

ଗଗନର   ବକ୍ଷ ଚିରୀ

ପବନକୁ   ହସ୍ତେ ଧରି,

ଫର ଫର ହୋଇ ଯାଏ ସେ ଉଡ଼ି

ତାପରି କିଏ ହେବ ସରି।

ଜନ ଗଣ   ତୁଣ୍ଡେ ବୋଲି

ଗାଉ ଥିବା   ମନ ଖୋଲି

ଗୌରବ ଗାଥା କେବେ ନ ଭୁଲି

ଆଜି ପୁଜିବା ନେଇକି କାଲି ।