ବିଷାକ୍ତ ସହର

ବିବିଧ ବର୍ଣ୍ଣ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ସଜ୍ଜିତ ସହର

କାହିଁ ଦୃଶ୍ୟ ନିରାଶ୍ରୟ କାହିଁ ମଧୁ ଭାର ।

ତୃଷାର ଧବଳ କାନ୍ତି ଯହିଁ ହୁଏ ଦୃଶ୍ୟ

ମାୟା ମରୀଚିକା ପରି ନୃତ୍ୟ ଅହର୍ନିଶ ।

ହୀନଚେତାଙ୍କର ସ୍ଥାନ ବହୁତ ଉଚ୍ଚରେ

ହୀନମତି ଲୁଟି ଖାଏ ଆପଣା ସ୍ଵାର୍ଥରେ ।

ଶସ୍ୟଶ୍ୟାମଳାପୂର୍ଣ୍ଣ ଗ୍ରାମ ତ୍ୟାଗି ଜନେ

ସହରେ ଚଳନ୍ତି ଅତି ଆନନ୍ଦିତ ମନେ ।

ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣପ୍ରସୂ ଭୂମି ପଡେ ଟାଙ୍ଗରା ପରାୟେ

ତୃଣ ଭରା କର୍ଦ୍ଦମାକ୍ତ ଲୋତକ ଝରାଏ ।

ସହରକୁ ଆସି ଯିଏ ଚିନ୍ତେ ମହାସୁଖ

କିଛି ଦିନ ପରେ ସୁଖ ପାଲଟେ ଯେ ଦୁଃଖ ।

ନିରନ୍ତର ରାଜପଥେ ଚଳାଚଳ ଯାନ

ବିଷାକ୍ତ ଧୂର୍ମ କୁଣ୍ଡଳ ନୟନେ ଅଞ୍ଜନ ।

ଶ୍ଵାସେ ପ୍ରବେଶି ଧମନୀ କରେ ସେ ବିଷାକ୍ତ

ଅକସ୍ମାତ ହୃଦଘାତେ ଟାଣି ନିଏ ମୃତ ।

ଅହମିକା କୂପେ ଯାନ୍ତି ଯେତେ ମୁଢ ଜନ

ବୁଝି ନପାରନ୍ତି ବୋଲି କୁହୁକ ବନ୍ଧନ ।

ସହରରେ ନିରାପଦ ନୁହେଁ ଆତଯାତ

ନାହିଁ ମାତା ନାହିଁ ଭଗ୍ନୀ ଭାବିବେ ଇଜ୍ଜତ ।

ଟୋପାଏ ଜଳ ପାଇଁକି ହୁଏ ରଣ ସ୍ଥଳୀ

କି ଦେଇ ବଞ୍ଚିବ ପ୍ରାଣ କବି ହୁଏ ଭାଳି ।

ଅମ୍ଳଜାନ ଦିନୁ ଦିନ ହୁଅଇ ଅଭାବ

ବିଶ୍ଵାସରେ ଶ୍ଵାସ ଏହିଁ ଯୋଡିବ କି ଭାବ ।

ନିର୍ମୂଳ ପରାୟେ ଦିଶେ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ଫୁଲ

ବିଷ ମାଟିରେ କି ହେବ ଡଉଲ ଡାଉଲ ।

ପ୍ରଦୁଷଣ ପ୍ରତି ସଦା ଦେବା ଆମ୍ଭେ ଧ୍ୟାନ

ସହରର ଉଦ୍ଦୀପନ ରହିବ ଅମ୍ଳାନ ।