ଅବଶୋଷ

ଛଳଛଳ ହୋଇ ବହୁଥିଲା ଦିନେ

ପାହାଡ ବକ୍ଷରୁ ଝରଣାଟିଏ 

ଝରି ପଡୁଥିଲା ହୃଦୟ କନ୍ଦରୁ

ମମତା ମଧୁର ବନ୍ଧନ ଖିଏ ।

କୁଳୁକୁଳୁ ତାନେ ବହି ଯାଉଥିଲା

ଅଙ୍କାବଙ୍କା ହୋଇ ଆମ ଗାଁ ନଈ

ହସି ଉଠୁଥିଲା ତୀର ତରୁ ଲତା

ସୁମଧୁର ତାର ପରଶ ପାଇ ।

ଆମ ଘର ପାଖ ଟିକି ଗଡିଆରେ

ଫୁଟୁଥିଲା ଫୁଲ କମଳ କଇଁ

ଦୁଧେଇ ନାଳର ତୁଠ ଓ ଘାଟରେ

ହେଉଥିଲେ ଭେଟ ସଭିଏଁ ଯାଇ ।

ଅନାବନା ଦଳ ପଙ୍କରେ ଭରତି

ଶୁଖୁଆ ଗରଭ ଜୀବନରେଖା

ମଳିନ ବିବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶେ ଦଶଦିଶ 

ପାଶ୍ଚାତ୍ଯ ଶିକ୍ଷାରେ ସଂସ୍କୃତି ଫିକା ।

ଅବକ୍ଷୟ ହୁଏ ବନ ସବୁଜିମା

ପାହାଡ ପର୍ବତ ପ୍ରାନ୍ତର ମୁକ୍ତ 

ବିପନ୍ନ ସଙ୍କଟେ ବ୍ଯକ୍ତି ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦତା

ଅସ୍ଵଚ୍ଛ ଜୀବନ ପ୍ରବାହ ଉତ୍ସ ।

ମନ୍ତ୍ର ସୁସଂସ୍କାର ଶାନ୍ତି ଓ ଅହିଂସା

ସୁନ୍ଦର ସ୍ବରୁପେ ବଡ ହୁନ୍ଦର

ନୀତି ନାମେ ବ୍ଯାପେ ଅନୀତି ଅନ୍ଯାୟ

କପଟତା ଛଳ ଓ ବ୍ଯଭୀଚାର ।

ସ୍ବାର୍ଥ ଦାବାନଳ ଜଳେ ହୁତୁହୁତୁ

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ମଣିଷ ହିଂସ୍ର ଦାନବ

ଦ୍ରୁତ ଗତି ବେଗେ ଘୋଟେ ଅନ୍ଧକାର 

ଆଲୋକର ଶିଖା କ୍ଷୀଣ ନିଷ୍ପ୍ରଭ ।

ଦୂର କର ମନୁ ଦୁଃଖ ଅବଶୋଷ

ପ୍ରଭୁ ଜଗଦୀଶ ଜଗତନାଥ 

ଉନ୍ମେଷୁ ଦିବ୍ଯତା ସତ୍ଯ ସୁସଂସ୍କାର 

ତୁଟୁ ମିଥ୍ୟା ଗ୍ଳାନୀ ତମ ମ୍ଳେଚ୍ଛତ୍ବ ।