ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର ଅସୁମାରୀ ସ୍ବପ୍ନ

କୁଣ୍ଢାଝରା ପ୍ରୀତି ପରି

ନୀଳ ଗଗନରୁ ସ୍ପଟିକ ପରାୟେ

ଯାଉଅଛି ଝରିଝରି ।

କିଏ କହେ ଦେଖ ଆଷାଢ଼ ଆସିଛି

ଭିଜେଇବ ତାର ପ୍ରେମେ

ସୃଷ୍ଟି ସଂରଚନା ସ୍ପରଶରେ ତାର

ଲେଖିଦେବ ଆର୍ଦ୍ର ମନେ ।

ପଣତ ବିଛେଇ କବରି ଖେଳାଇ

ଆଣ୍ଠୁଭାଙ୍ଗି ଅଛି ବସି

କଳା କବରୀର ସମ୍ମୋହନ ଜାଲେ

ମେଘ ଯାଇଅଛି ଫଶି ।

ରୂପ ଲାବଣ୍ୟର ଲବଣୀ ଦେହେ ତା’

ଲୋଟିଯିବ ଆନନ୍ଦରେ

ମିଶିକି ରଚିବେ ନୂଆ ସୃଷ୍ଟି ଏକ

ସବୁଜିମା ଚରାଚରେ ।

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର ପ୍ରେମ ବଢିଚାଲେ

ଭିଜାଇକି ତନୁମନ

ଶୀତଳ କରି ସେ ଉତ୍ତପ୍ତ ଶରୀର

ଖୁସିହୁଏ ରାତିଦିନ ।

ପଲ୍ଲବିତ ହୁଏ ଶୁଷ୍କ ତନୁରେ ତା

ପଲ୍ଲବିତ ମନପ୍ରାଣ

ପ୍ରଥମ ସ୍ପର୍ଶର ସ୍ବର୍ଗୀୟ ଭାବନା

ବାଣ୍ଟୁଥାଏ ନିତିଦିନ ।

ଆକାଶ, ଧରଣୀ ମିଳନ ପାଇଁ କି

ଆଗମନ ଆଷାଢ଼ର

ପ୍ରେମରେ ଆକାଶ ଛିଣ୍ଡିଯାଇ ଦେଖ

ଚୁମୁଛି ଧରିତ୍ରୀ କୋଳ ।

ବରଷରେ ଥରେ ଆକୁଳ ଚିତ୍ତରେ

ପୃଥିବୀ ଅପେକ୍ଷାରତ

ପ୍ରେମିକ ପ୍ରବର କଥା ଦେଇଅଛି

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ ପର୍ୟ୍ଯନ୍ତ ।