ବାତ୍ସଲ୍ୟର ଧ୍ଵଂସସ୍ତୁପ

ମନ ଅଗଣାର ଘନ କାନନରେ

ମଳୟ ଆସି କି ବହେ,

ଅପାସୋରା ସ୍ମୁତି ଧୂଳି ମୟ ହୋଇ

କାନେ ଚୁପି ଚୁପି କହେ ।

ଧୂଳି ଝାଡୁଝାଡୁ ଗୋଟିଗୋଟି ପୃଷ୍ଠା

ତନ୍ନ ତନ୍ନ ଆଖି ଦିଶେ,

ଅଧା ପନ୍ନା ଉଇ ଚରି ସାରିଲାଣି

ଅଧା ଉକୁଟିକି ଆସେ ।

ମାଧୁରୀ ମାଧୁର୍ୟ୍ୟ ମନ୍ଦମନ୍ଦ ବହେ

ଜଳନ୍ତା ନିଆଁର ଦୁର୍ଗେ,

ସରଳ,ଜଟିଳ ବୁଝା ପଡୁପଡୁ

ହଜେ ମୁଁ ଅତୀତ ମାର୍ଗେ ।

କଂସା, ପିତଳକୁ ମିଶାଇ,ମିଶାଇ

ନୂଆଁ ରୂପେ ଅବତରି,

ବାସ୍ନାୟିତ ରାତ୍ରୀ ଫୁଲର ମହକେ

ବାସ୍ନାୟିତ ରୂପ ଧରି ।

କୋମଳ ହାତରେ ଆକାଂକ୍ଷାର ସୌଧ

କ୍ୟାତାୟିନୀ ହସ୍ତ ଧାରେ,

ଛିନ୍ ଭିନ୍ ହୁଏ ସପନର ତାଜ୍

କିମ୍ଭୁତ କିମାକାରେ ।

ମନ ଗାଡିଆର ପଣ୍ଡୁରିକ ଫୁଲେ

ଭୂଜଙ୍ଗମ ଅଡିବସେ,

କୁଞ୍ଜବନ କାନ୍ଦେ ଶ୍ୟାମ ବିରହରେ

ଦୁଃଖର ବହଳାନ୍ଧାରେ ।

ବାକ୍ୟାଂଶ ତୁମର ଉପବାକ ସାଜି

ମହୋଦଧି କୂଳ ଖାଏ

ନିଆଁପିଇ ପିଇ ବଞଚିଛି ଏଯାବତ୍

କୁତ୍ରୀମ ସଂସାର ଦାୟେ ।

ସଂସାର ପ୍ରୀତିର ଛଳନା ସୁଅରେ

ବରପତ୍ର ପରି ଭାସେ ,

ଆଗେଇଛି ମୁହିଁ ଚିକ୍ ମିକ୍ଅନ୍ଧାରେ

ପୁଞ୍ଜିଭୂତ ଯନ୍ତ୍ରଣା ସେ ।

ଅଦୃଶ ପାଦକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି

ଗ୍ରାହସ୍ତ୍ୟ ମାଳାକୁ ଧରି,

କାଳେ ବାତ୍ସ୍ୟଲର ଧ୍ଵଂସସ୍ତୁପରୁ

ଉକୁଟି ଆସିବ ବୋଲି ।