ଶ୍ରାବଣୀ

ମନେପଡ଼େ ମୋତେ ଖୁବ୍ ମନେପଡେ

ଅତୀତର ଏକ ଗାଥା,

ଥିଲା ଦିନେ ଜଣେ ଅତି ଆପଣାର

କହୁଥିଲା ହସି କଥା ।

ହସୁଥିଲା ସିଏ ଖିଲି ଖିଲି ହୋଇ

ମିଠା ଝରଥିଲା ମୁହୁଁ,

ସୁବାଷ ରେ ତାର ଆକର୍ଷିତ ମୁହିଁ

ମତୁଆଲା ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ।

ଗଭାରେ ତାହାର ନାନାଜାତି ଫୁଲ

ପିନ୍ଧି ଥିଲା ହାର ଗୁନ୍ଥି,

ଶୀତଳ ସମୀର ଛୁଇଁ ଯାଇ ତାକୁ

ଗେଲ କରୁଥିଲା ନିତି ।

ଝରଝର ହୋଇ କୁଳୁକୁଳୁ ନାଦେ

ଗାଉଥିଲା ସିଏ ଗୀତ,

ମଧୁର ରାଗିଣୀ ମାୟାବିନୀ ସେ ତ

ଚୋରୀ କରୁଥିଲା ଚିତ୍ତ ।

ସିରିସିରି ବାଆ ଛୁଇଁ ଯାଉଥିଲା

ଶୀତଳ ଆଷ୍ଳେଶ ତା'ର

ମନ୍ଦମନ୍ଦ ହୋଇ ଲାଜକୁଳୀ ହସେ

କୋଳାକୋଳି ଦିହେଁ ପ୍ରାୟ ।

ଛୁଆଁ ଯେ ତାହାର ମାଦକତା ଭରା

ମନ ନେଉଥିଲା ଟାଣି,

ବଳିଷ୍ଠ ବାହୁର ବନ୍ଧନରେ ତାର

ରଚିଲା କେତେ କାହାଣୀ ।

କୋଳରେ ମୋ ପାଇଁ ରଖିଥିଲା କେତେ

ଟିକି ଟିକି ସ୍ନେହ ଭାର,

ପଲକେ ତାହାର ହଜି ଯାଉଥିଲି

ବାଟ ଥିଲା ଗନ୍ତବ୍ୟ ର ।

ସେ ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶ ପରଶର ମଣି

ପିତ୍ତଳ ବି ସୁନା ହୁଏ,

କେମିତି ଭୁଲିବି ସେ ଅଭୁଲା ପୀରତି

ମୋହର ଶ୍ରାବଣୀ ସିଏ ।

ପାରୁନି ଜମାରୁ ଭୁଲି ମୁଁ ତାହାକୁ

ଯେତେ ଦୁରେ ଥାଏ ମୁହିଁ,

ଅଧର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଣ ବାୟାଣୀ ସାଜି ମୁଁ

ଖୋଜୁଛି ସାନିଧ୍ୟ ପାଇଁ ।