ପ୍ରିୟା-୪୪

ଶୁଣି ଥିଲି ଥିଲେ

    ଅନିନ୍ଦ୍ୟ ସୁନ୍ଦରୀ

     ଜନକ ନନ୍ଦିନୀ ସୀତା ,

ଅଲିଅଳୀ କଳି

   ଅତି ସୁକୁମାରୀ

      ଦେବ ଅଂଶୀ ଋଷି ସୂତା ।

ରୂପେ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ

    ପଣ କଲେ ପିତା

        ଭାଙ୍ଗିବ ଯେ ଶିବ ଧନୁ ,

ସେହି ପୁରୁଷକୁ

    ଦେବେ କନ୍ୟା କର

       ନୁହେଁ ଆନ ତା'ବିନୁ ।

ଦ୍ବାପରେ ଦ୍ରୌପଦୀ 

    ପାଇବା ପାଇଁକି

      ବିନ୍ଧିବାକୁ ହେଲା ଲାଖ ,

ରୁକ୍ମଣୀ ପାଇଁ

  ରଣ କ୍ଷେତ୍ର ହେଲା

    ପ୍ରାଣ ଦେଲେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ।

ତମେ ତାଙ୍କଠୁ ସୁନ୍ଦର ଲାଗ ,

ସେଥି ପାଇଁ ପ୍ରିୟା

   ମନେ ଜାଗେ ଶଙ୍କା

    ପ୍ରେମ ଲାଗେ ବଇରାଗ ।

ନାହିଁ ଶିକ୍ଷା ଦୀକ୍ଷା

ନାହିଁ ଯଶ କୀର୍ତ୍ତି

   ନାହିଁ ଧନ ଦୌଲତ ,

ଭାବନାରେ ହଜେ

ସପନରେ ଖୋଜେ

     ତୁମ ପ୍ରେମେ ଶରାହତ ।

ତୁମ୍ଭ ପିତା କିସ

   ରଖିଛନ୍ତି ପଣ

     ପାଇବାକୁ ତୁମ ପ୍ରୀତି ,

ପ୍ରୀତି ମୋର ପ୍ରିୟା

    ଅସରା ପସରା 

      ତୁମ ବିନା ନାହିଁ ଇତି ।

ତୁମେ ନନ୍ଦନ ବନର ପାରିଜାତ ପୁଷ୍ପ

     ସପନ କାନନେ ରତି ,

କୁହ , ପାଇବି କି ତୁମ ପ୍ରୀତି ?

ପ୍ରିୟା ।