नीर
नीर
वेदना घेऊन उराशी
भूजल वेगे वेगे वाहे
निळी जांभळी नदी दूर
अस्तर ते सोलून पाहे
कणा झाडाचा ताठ वाटे
फूल खाली ओघळताना
रूणझुण रव निनादे
कळ अंतरी सोसताना
शुभ्र धवल गुंतावळ
पास ना आखिव-रेखीव
तमात शांतवून जाई
कावराबावरासा जीव
आवाजात लपले काही
स्वरात उमटत नाही
लंघुनही सारा दरिया
नीर ते निथळत राही