कृष्णवेळांचा सोहोळा !

प्रगल्भ राघवक्षण ते दिनभर, विसरून जगतो काळवेळा !

खिन्न सायंकाळी मात्र, पोरकट त्या मी स्मरतो कृष्णवेळा !

जोखावयास स्वप्नांना, करितो भावनांचा तराजू मी गोळा !

भार दुःखाचा परिमाणी मोठा, सुख भरते केवळ तोळा !

कृष्णक्षण ते उगा आठवतो, फिरवतो मनपाटीवरती बोळा!

अन अशातच केंव्हातरी मग, नीरव पहाटेस लागतो डोळा !

सायंकाळ ती उगा दवडतो, भरवून शब्दसख्यांचा तो मेळा !

शब्द भावनांच्या हिंदोळयावर मग, व्यर्थ उडवतो पाचोळा !

त्यातूनच कधी मग कविता जन्मते, प्रसववेदनेचा सोहोळा !

विरूनि जातो राहुलचा सोहोळयात, अस्वस्थ भाव तो भोळा