भयाण

पांढऱ्या साडीत स्तब्ध उभं

घेऊनी अभागी बेरंगी कपाळ

कोरडा चेहरा, ओलाव्यासाठी आसवं

थकलेले पावलं, रिकामी ओंजळ

स्पंदनही ताल चुकलेले बेसूरे

भासतय का असं हे सत्य.......

हातात हात एकटेपणाचा

सोबतीला चालतेय निराशा

प्रवास काळोखातला लांबचा

न संपणारी वाट खडतळ

निस्तेज, निर्विकार, उदास, अपूरे

वाटतय का असं हे आयुष्य.......

तुझ्यासाठी झटणाऱ्याला

इथे मराणान्ति यातना

तुला खुंटीवर टांगणाऱ्याला

मात्र दूताच्या याचना

मांडलेला खेळ खेळायचा कसा

'जीवना' तुझा हा न्याय कळेना.......