आई

आई उंच कड्यावरचा मायेचा पाझर आहे

आई मोजता न येणारी दुःख साठवलेला सागर आहे 

सोन्यानं मडवलेला संसार 

आणि धाण्यानी भरलेली माय एक  

न संपणारी भविष्याची गुप्त धनाची घागर आहे

आजही माझ्या माईच्या कपाळी

लाल कुंकवाचा टिळा शोभतो

गळी काळ्या मान्यच साज

डोई तिच्या जपलेला अस्मितेचा 

पतीचा पदररुपी तोच आदर आहे