સ્મૃતિ સાહચર્ય

ના વિસ્મરું કો'દિ અતીતરાગને,

સ્થાપી ચહ્યો અંતરમાં હંમેશનો.

સંવાદ છે અંકિત કર્ણના પટે,

ટોળે વળી સ્મૃતિ કણો ધરી રહે.

ચાલી ગયાંની રજ જે ખરી જરા,

એ છાપ આહીં અળગી જણાય છે.

છોડી નિશાની પવનો વહી ગયા,

નિ:શબ્દ પર્ણો જ થયાં વૃક્ષ તણાં.

કેવાં હતાં સ્પંદન રોમરોમમાં,

આ જિંદગી આહત એટલી જ છે.

છેટું રહે જેમ જ આભને ધરા,

માર્ગ ગળે છે પગલાં, ભુખાળવો.

વીતી હતી સાહચર્ય મળી પળો,

મારાપણાથી સરતી રહે હવે.