સહેજ આછા અજવાળે દીઠી મેં ચાવી

સહેજ આછા અજવાળે દીઠી મેં ચાવી,

ઓરતાની ચાસમાં દીધી એને વાવી.

અંધારા આયખાને ફંગોળ્યા રાખે,

ને આંખોમાં અંધારનો શુરમો લગાડે,

આ કાળાશને ન આમ ક્યાંક ભગાવી,

ક્યારેય રોશનીની જ્યોત ના જગાવી,

દંભના ઝેરનું તો લાગ્યું એવું ઘેલું,

કે દીપકને ઘરમાંય ક્યાય નાં મેલું,

અમથું અમથું આ કાંટાઓ વાવી,

લેવાને કેરી આ નજરું લગાવી.

કુંજીની શોધમાં દાયકાઓ લાગ્યા,

તોય ગાઢ નિન્દ્રાના સ્વપ્નો ના ભાગ્યા,

શમણાની આડમાં વેર ફેલાવી,

ઝેરની આ જ્વાળાને સઘળે રેલાવી.

છેવટે ક્યાંક ઝાંખું અજવાળું દીઠું,

ને આંખોનાં પરદાને પાડ્યા હેઠું,

ઝાંખા અજવાળે જ્યાં નજર દોડાવી,

ત્યાં જ આ ચાવી દોડતી આવી.