પંખીડા

ઝાકળના ટીપાંની

કરું સ્યાહી,

ઝળકે જેમાંથી

પારદર્શકતા લાગણીની …

ગુલાબની પાંખડીઓ પર

લખું કંઇક એવું,

પરબિડીયું ખુલે,

ને અસ્તિત્વ મહેંકે…

વળી,પહેરાવું કવિતાના વાઘા

મારા એ શમણાંને,

કે જોઈ મને પ્રિતમ સંગ

સૂર્ય સવારનો રોજ મલકે…

પણ લખું તો યે શું લખું ?

ક્યાં છે લાગણીની એ ઉત્કટતા સમજનાર ?

ક્યાં છે શબ્દોની એ સુંદરતા મૂલવનાર ?

અને તો યે

લખવો છે મારે

લાગણીભીનો..

એક પ્રેમપત્ર.