હા હું મૌન ધારણ કરી બેઠીતી પણ

હા, હું મૌન ધારણ કરી બેઠીતી પણ

ઓગળતી મારી વાચા,

એ શબ્દોને ઓળખવા,

મને પારખવા તારો હાથ કેમ મારા સુધી પહોચતો નથી,

તું ગયો ત્યારથી જ એ ખુરશી ત્યાંજ ખાલીખમ ઉભી છે,

ને રોજ કોફીના બે કપ ભરાય છે, ને કદાચ તું આવીશ,

ને એનો સ્વાદ માણીશ,

જાણું છું કદીયે એ નથી થવાની ખાલી,

જો એ ખાલી થાય તો,

હું આમ અમસ્તી ખાલી ના રહી ગઈ હોત,

મારા બંધ હોઠ તનેજ વાગોળી રહ્યા છે.

હું જણું છું કે મારો રોતડો અવાજ તારા સુધી પહોંચતો નથી,

આપણા સંબંધની અધવચતાના સા‌‌ક્ષી

આ કપ અને ખુરશી મારી જેમજ રાહ જોઈ જોઈને સ્થિર થઈ ગયા છે.

હવેતો ખુરશીની ચારેબાજુ કરોળીયાના જાળાં જામી ગયાં છે,

ને કોફીમાં દૂધ ઘટ્ટ થઈ દહી થઈ ગયું છે,

ને હું

નથી જામવા દીધામે કરોળીયાના જાળાને મારામાં,

કે નથી કોફીની જેમ મારા વિચારોએ બદલ્યો નથી સ્વાદ…!

હું આજેય હાથમાં છાપું લઈને બેઠી છું કે

કદાચ તું આવીશને મને આખેઆખી વાંચીશ.