ସେଦିନର ଜହ୍ନିଓଷା କଥା

ମନେ ପଡେ

ସେଦିନର ଜହ୍ନିଓଷା କଥା

ମୋ ପ୍ରିୟା ଓଷା କରୁଥାଏ

ଆମ ଗାଁ ମଝି ଦାଣ୍ଡରେ

ତା ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମେଳେ ।

ଏ ଆଖି କେତେ ଝୁରୁଥିଲା

ଦେଖିବାକୁ ତା ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧା ଦେହ

ଦୁଇ ହାତରେ ଭୋଗ ଥାଳି,

ପାଦରେ ଅଳତା, କେଶ କହଁରା ।

ତା ହାତରୁ ଭୋଗ ଖାଇବା ପାଇଁ

ତାକୁ ଆଖିଭରି ଦେଖିବା ପାଇଁ

ତା ସାଥେ ଲୁଚି ଛପି କଥା ହେବା ପାଇଁ

ମୁଁ ୩୦ ଦିନ ଯାକ

ତା ଓଷା ଘର ଚାରିପାଖେ ଲୁଚି ଛପି ରହୁଥାଏ ।

ଭାରି ମନେ ପଡେ

ପୂଜା ସରିଲେ ତା କଥା ସବୁ

ମୁଁ ତା ଘର ବାଟରେ ଲୁଚି ରହିଥାଏ

ସେ ଆସିଲେ ମୋ ହାତରେ ଭୋଗ ଦେବ

ଆଉ କିଛି ତା ହାତରେ ମୋତେ ଖୁଆଇଦେବ । 

ଆଉ ରାଗି କି କହୁଥିବ,

ଏତେ ଡରୁଛ କି' ମ

ମୋତେ ଏ ଗାଆଁରୁ ଉଠେଇ ନେଇ

ଆଉ କେମିତି ବାହା ହେବ ?

ହେଲେ ପ୍ରିୟା, ମୁଁ ତ ଏବେ ଆଉ ଆଦୌ ଡରୁନି

କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ ମୁଁ ଉଠେଇବା ଆଗରୁ

ତୁମେ ଉଠିଗଲ କାହା ସବାରୀରେ ।