ମଦିରା ଉପହାର

ନିଶା ଖାଇଦିଏ ମଣିଷ ଖୁସିରେ

ରହେ କିଛି କ୍ଷଣ ଖୁସି

ଧୀରେ ଧୀରେ ନିଶା ମଣିଷକୁ ଖାଏ

ଦିଏ ତ ଜୀବନ୍ତ ଫାଶୀ ।

ପାନ ବିଡି ମଦ ଯମା ନୁହଁଇ

କେବେ ଛୋଟିଆ ନିଶା

ଜଣା ପଡେ ନାହିଁ ଆମକୁ ସେ

ଟାଣେ ସୁଅ ପରି ପଇସା ।

କେତେ ସଧବାର ମଥାରୁ ମଦ

ପୋଛି ଦିଏ ସୁହାଗ

କେତେ ମାଆ କୋଳକୁ ଦିଏ

ଶୂନ୍ୟ କ୍ଷତାକ୍ତ ଦାଗ ।

ଉପବାସ ଆଉ ଶ୍ରୀହୀନ ହୁଏ

ସୁଖ ବୈକୁଣ୍ଠପୁର

ଦିନୁଦିନ ବଢିଚାଲଇ ମୃତ୍ୟୁ

ମଦିରାର ଉପହାର ।

ମଦ ଆନାକୋଣ୍ଡା ବିରାଟ ପାଟି

ଖୋଲି ଗିଳଇ ବିଶ୍ଵ

ଥରେ ଯିଏ ଧରାଦେଇଛି ତାକୁ

ହୋଇଯାଇଛି ନିସ୍ଵ ।

ସକାଳଠୁ ରାତି, ରାତିରୁ ସକାଳ

ସେ କୋଳାଗ୍ରତ କରେ

ତା କୋଳରେ ଥିଲେ ବୁଦ୍ଧି ବିବେକ

ବିଚାର ହଜେ ମହାଶୂନ୍ୟରେ ।

ଖିନଭିନ କରି ଖାଏ ସେ 

ସବୁ ଅଙ୍ଗ ମଣିଷର

ସିଧା ସିଧା ଯମାଳୟକୁ ଟିକେଟ

କଟାଯାଏ ଜୀବର ।

ଖୁଲମଖୁଲା ଯେ ଚାଲିଛି ଏହି

ଅବକାରୀ ଦ୍ରବ୍ୟ ବ୍ୟାପାର

ସରକାରୀ ରାଜକୋଷ ବି ନିଏ

ଟିକସ ଯେ ଏହାର ।

ଯେତ ହଲାପଟା ଭଙ୍ଗାରୁଜାର

ହୁଏ ନାହିଁ ସୁଫଳ

ଯେମିତି ଚାଲିଛି ଚାଲିବ ଶୀଘ୍ର

ଆସିଯିବ ମହାକାଳ ।