ଅହଂକାର

ମିଛ ଅହଙ୍କାରେ ଥିଲା ଏକ ପୁରୁଷ

ନାମ ବହିଥିଲା ଧରାରେ ସେ କଂସ

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବି କରିବାକୁ ସେ ନିହତ

ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲା ନିରନ୍ତର ଅବିରତ ।

ରାବଣ ଭଳି ବି ଥିଲା ଏକ ଅହଙ୍କାରୀ

ମାତା ସୀତାଙ୍କୁ ଛଳରେ କରିଥିଲା ଚୋରି

ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ସହ ଥିଲା ଯୁଦ୍ଧ କରି

ଶେଷ ପରିଣତି ଯାହା ଅଛପା କାହାରି ।

ମାନୀ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ନାମେ ପ୍ରତାପୀ ଅହଙ୍କାରୀ

ଅନ୍ଧ ପୁତ୍ର ଅନ୍ଧ ଥିଲା ପାଞ୍ଚାଳୀର ବାଣୀ

ଅହଙ୍କାରେ କନିଷ୍ଠ ଭ୍ରାତକୁ ଯେ ଆଦେଶ

ହରଣ କର ତା ବସ୍ତ୍ର ଟାଣି ନାରୀ କେଶ ।

ଶେଷ ପରିଣତି ନୟନ ପୁରାଇ ଦେଖ

ତେବେ ହେଜିବରେ ମନ ନ ହୋଇ ବିମୁଖ

ଏ ଧରାକୁ ଦି ଦିନର ଅତିଥି ଯେ ହୋଇ

କାହିଁକି ରେ ମନ କରୁ ଏତେ ତୁ ବଡେଇ

ମମତା ବନ୍ଧନେ ବାନ୍ଧି କଲେ ଆପଣାର

ଏ ଜଗତ ନିଶ୍ଚେ ତୋତେ କରିବ ନିଜର ।।

ମୋର ମୋର କହି ଯେତେ ଆବୋରିଛୁ ତୁହି

ଶୂନ୍ୟ ହୋଇ ଆସିଥିଲୁ ଯିବୁ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇ

ଯିବାବେଳେ ନେବାକୁ ତ ପୁଞ୍ଜି କିଛି ନାହିଁ

ପାରୁଛୁ ଯଦିରେ ମନ ନାମ ପୁଞ୍ଜି ବୋହି ।।