ଶିଶୁ କବିତା

ଉତୁଲୁ ପୁତୁଲୁ ଦୁଇ ସଙ୍ଗାତ

ଭାବନ୍ତି ସେ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କ ମିତ ।

କଉତୁକିଆ ସେ ହରିଣ ପରି

ସାଇପଡ଼ିଶାରେ ଗେଲ୍ହା ସବୁରି ।

ଅଝଟିଆ ପଣେ କାଳିଆ କାହ୍ନୁ

ସତେକି ସରଗ ଉଦୟ ଭାନୁ ।

ମାଆ ବାପାଙ୍କର ମଉଡ଼ମଣି

ଖାଆନ୍ତି ଲୁଚେଇ ସର ଲବଣି ।

ଲବଣି ଖିଆରେ ସାନ ଆଗୁଆ

କମ୍ପୁଟର ଖେଳେ ବଡ଼ ବଢିଆ ।

ଅଜା ଟି ତାଙ୍କର ବଣୁଆ ଦୁଷ୍ଟ

ଆଈ ଟି ଗପୁଡି,ବଡ଼ ଅଝଟ ।

ଅଜା ଆଈ ମେଳେ ଦୁଇ ସଙ୍ଗାତ

ଦିଶନ୍ତି ସତେ କି ମନର ମିତ ।

ହଇରେ ଉତୁଲୁ, ପୁତୁଲୁ ଭାଇ

ହସୁଛ କାହିଁକି ମଉଜ ନେଇ ?

ସୁନା ହରିଣ କି ପାଇ ଯାଇଛ

ଗେଲରେ ହସରେ ଫାଟି ପଡୁଛ !

ହସରେ ତୁମରି ମୁକ୍ତା ଝରୁଛି

ସରଗର ତାରା ଖସି ପଡୁଛି ।

ତୁମେ ମୋ ମନର ମନୁଆଁ ମିତ

ଆସ, ମିଶି ଆମେ ଗାଇବା ଗୀତ ।

ସେ ଗୀତରେ ଥିବ ଆମ ଗାଁ ଗପ

ଗପରେ ଗପରେ ଭାବ ସଲପ ।

ସଲପେ ସଲପେ ଦଉଡି ଯିବା

ସରଗର ଚାନ୍ଦ ତୋଳି ଆଣିବା ।