କଥାଟିଏ କହୁଁ କଥାଟିଏ

କଥାଟିଏ କହୁଁ କଥାଟିଏ,

ଓଡ଼ିଶାର ଥିଲା ନେତାଟିଏ-

ସାରା ଦୁନିଆରେ ଉଚ୍ଚା କରିଗଲା,

ଆମ ରାଇଜର ମଥା ସିଏ।

ଜନମିଥିଲା ସେ କଟକରେ,

ବଢିଥିଲା କେଡ଼େ ଛଟକରେ-

ପିଲାଦିନୁ ଥିଲା ଭାରି ଦୁଃସାହସୀ,

ଜାଣି ନ ଥିଲା ସେ ଅଟକରେ।

ପାଠ-ଶାଠରେ ସେ ଧୁରନ୍ଧର,

କର୍ମରେ ପ୍ରବୀଣ କର୍ମବୀର-

ନିଜ ଭାଗ୍ୟ ସେ ତ ନିଜେ ଗଢ଼ିଗଲା,

ନାହିଁ ଜମା ତା'ର ପଟାନ୍ତର ।

ଅଦମ୍ୟ-ଉଦ୍ୟମ ବଳେ ସିଏ,

ହେଲା,ବିମାନ ଚାଳକ ଟିଏ-

କେତେ ବେଗ ଆଉ ବାଗରେ ଚାଳିଲା,

ନ ଜଣେ ତାହାର ଗାଥା କିଏ !

ଆପଣା ଦେଶର ସଂଗ୍ରାମୀଙ୍କୁ,

କେତେ ଗୁପତରେ ନେଇ ତାଙ୍କୁ-

ସେ ଦୁର୍ଦ୍ଧର୍ଷ ବୀର ଜାରି ରଖିଥିଲା,

ସ୍ୱାଧୀନ ସଂଗ୍ରାମେ ଆପଣାକୁ।

ଧରା ପଡି ଗଲା କାରାବାସେ,

ଦେଶ ଚିନ୍ତା ଥିଲା ପ୍ରତି ଶ୍ଵାସେ-

ସ୍ୱାଧୀନତା ପରେ ଘର୍ଘର ନାଦରେ,

ପୁନଶ୍ଚ ଉଡିଲା ସେ ଆକାଶେ।

ସ୍ୱାଧୀନତା ପର ଲଢେଇରେ,

କେତେ ବାଗେ ଯାନ ଉଡେଇରେ-

ସେନାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥିଲା ସିଏ,

ସେ ଗାଥା ସବୁରି ବଡେଇରେ ।

ଥରେ ଦୂରଦେଶ ରାଷ୍ଟ୍ର-ମୁଖ୍ୟ,

ବିପଦରେ ପଡି ଦେଲେ ଡାକ-

ବିଜୁଳି ବେଗରେ ବିମାନ ଚଳେଇ,

ଉଦ୍ଧରି ରଖିଲେ ଦେଶ ଟେକ ।

କୃତକୃତ୍ୟ ହୋଇ ସେ ଶାସକ,

ଭାଷିଲେ-"ହେ ବୀର ମୋ ରକ୍ଷକ-

ଆଜିଠାରୁ ତୁମେ ଭୂମିପୁତ୍ର ହେଲ,

ଘେନି ଏ ଉପାଧି ମାନ ରଖ ।"

ସେହି ବୀର ଆମ ପ୍ରଦେଶରେ,

ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଦିନେ ହୋଇଲେରେ-

କରିଗଲେ କେତେ ମହତ କରମ,

ଇତିହାସ ହୋଇ ରହିଲାରେ ।

ତାଙ୍କରି ଶାସନ ରାଜନୀତି,

ଯୋଗୁଁ ହେଲା ରାଜ୍ୟର ଉନ୍ନତି-

ଦୁଃଖୀ,ରଙ୍କିଙ୍କର ବାପ,ମାଆ ସିଏ,

ଖଳ ଲୋକଙ୍କର ପାଇଁ ଭୀତି।

ରାଇଜବାସୀଙ୍କୁ ପୁଅ-ଝିଅ,

କହି କରୁଥିଲେ ଭାରି ସ୍ନେହ-

ଆବିଳତା ଜମା ନ ଥିଲା ସେଥିରେ,

ତାଙ୍କ ସରି କିଏ ହେବ କୁହ !

ଆମପାଇଁ କାମ କରି କରି,

ଗଲା ତାଙ୍କ ଦିନ ସରି ସରି-

ଶୋଇଗଲେ ଚୀର ନିଦ୍ରାରେ ସେ ଦିନେ,

ସରଗ ରାଇଜେ ଗଲେ ଫେରି।

ତାଙ୍କ ଯଶ-କୀର୍ତ୍ତୀ ଗଲା ରହି,

ଗାଉଅଛି ଯାହା ସାରା ମହୀ-

ମାନବ ଭିତରେ ମହାମାନବ ସେ,

'ବିଜୁବାବୁ' ଆମ ଦେଲି କହି ।

ବି ନିରୁପମା

ମାମୁରିଆ, ଛେଣ୍ଡିପଦା,ଅନୁଗୋଳ।