ଟି ସାର୍ଟ

 ଟି ସାର୍ଟ ଟିକୁ ନେଇ ପ୍ରାଚୀ ଚିଲାଉ ଥିଲେ। କେଉଁ କାଳର ପୁରୁଣା ସାର୍ଟ ପିନ୍ଧି ବନ୍ଧୁ ଘରକୁ ଯିବ ; ଏତେ ବଡ଼ ହିରୋ ହୋଇ  ! କି ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ବାସୀ ତୁମେ !!  ଜଣେ  ନାମୀ ଦାମୀ ହିରୋ ହୋଇ  ସାମାନ୍ୟ ସାର୍ଟ ଟି ତୁମ ସୌଭାଗ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତି ପଛର କାରଣ  ଭାବୁଛ ! 

ଏମିତି ପ୍ରାୟତଃ ହୁଏ ମୋ ସହ ଯେବେ ଏ  ସାର୍ଟ ଟି ପିନ୍ଧି କୁଆଡକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରେ। ପ୍ରାଚୀ  ବିରକ୍ତ  ହୁଅନ୍ତି  ମୁହଁ ଫୁଲାନ୍ତି ଓ ଚିଲାନ୍ତି। ଏ ସାର୍ଟ ପାଇଁ ଆମ ମଧୁର ଦାମ୍ପତ୍ୟରେ କେବେ କେବେ ମୃଦୁ ଭୂମିକମ୍ପ ହୁଏ। କିନ୍ତୁ ସାର୍ଟ ଟି ପିନ୍ଧିବା କଥା ପିନ୍ଧେ।ପ୍ରାଚୀ ରାଗି ଯାଇ କୁହେ ଏଇଟା ଗୋଟେ ସାର୍ଟ ନା ମୋ ସଉତୁଣୀ। ମୁଁ ଗୋଟେ ମୂଚୁକୁନ୍ଦିଆ ହସ ଫିଙ୍ଗେ ବିନା ବାକ୍ୟ ବ୍ୟୟରେ। ଛାତି ପାଖକୁ ଟିକେ ଆଉଜାଇ ଆଣି ରସିକିଆ କରି କୁହେ ସାର୍ଟ ପ୍ରତି ତୁମ ଈର୍ଷା ଦେଖି ମନ ହେଉଛି ସତ ସତିକା ସଉତୁଣୀ ଟିଏ ଆଣିବି। ପ୍ରାଚୀ ମୋ ଛାତିରେ ଲାଗି ଯାଇ କୃତ୍ରିମ ରାଗ ଦେଖାଇ କୁହେ ,ଆଣତ ଦେଖିବା। ତା ମୁଣ୍ଡଟି ସାଉଁଳେଇ କୁହେ, ମୁଁ ଶିବ ଆଉ ତୁମେ ମୋ ଶକ୍ତି। ସଉତୁଣୀ ଆଣିବା ଏ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ତ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ଦେଖିବା ଆର ଜନ୍ମକୁ ବନିଶି ପକେଇବି। ପ୍ରାଚୀ ଏତିକ ଶୁଣି ମୋ ଦେହରେ ଦେହ ହୋଇଯାଏ। ପ୍ରାଚୀ ମୋର ସୁନ୍ଦର ହୃଦୟର ସ୍ୱାର୍ଥୀ ସ୍ତ୍ରୀ ନୁହେଁ ବରଂ ମୋ ଅସନ୍ତୁଳନ ଜୀବନର ତରାଜୁର ମାପ କଣ୍ଟା ଉତ୍ତମ ସାଥିଟିଏ। ତା ପାଇଁ ମୋର ଆଜିର ପରିଚୟ ,ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଏବଂ ପଇସା ବି।ପ୍ରାଚୀ ପରି ଝିଅ ମାନେ ହୃଦୟ ଭର୍ତ୍ତି ପ୍ରେମର ଏକଛତ୍ରବାଦୀ ଶାସକ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ଲୁଇ ହେବାକ ସବୁବେଳେ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି। ନିଜ ହୃଦୟର ମଣିଷ ପ୍ରେମକୁ ବାଣ୍ଟି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ  କାହ ସହ। 

ଥରେ ତ ଏ ସାର୍ଟ ପାଇଁ ଏକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଆଧ୍ୟାୟ ସୁଟିଂ କୁ ଯିବା ବାତିଲ କରି ଦେଇ ଥିଲି  ଯାହା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କରିଥିଲା ସମସ୍ତ ସୁଟିଂ ସେଟର ଟିମ୍  କୁ। ଥରେ ପ୍ରାଚୀ ଏ ସାର୍ଟ ମୋହରୁ ମୋତେ ମୁକୁଳାଇବା ପାଇଁ ବଦମାସି କରିଥିଲେ। ସାର୍ଟ ଟି ଦେଇ ଦେଇଥିଲେ ଆମ ଘରେ କାମ କରୁଥିବା ହରିକୁ ମୋ ଅଜାଣତେ। ଏ ସାର୍ଟ ଟି ମୋ ପାଇଁ ଯେତିକି ଶୁଭ ସେତିକି ସୌଭାଗ୍ୟ  ଆଣି ଦିଏ ଯେଉଁ ଦିନ ଏଇଟିକୁ ପିନ୍ଧିଥାଏ।ଏଣୁ ମୋ ଜୀବନରେ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ରଖୁଥିବା ପ୍ରତି ଖୁସିର ମୁହୂର୍ତ୍ତ ,ଘଟଣା ପାଇଁ ଏ ସାର୍ଟ ଟି ହିଁ ଦାୟୀ  ବୋଲି ମୋର ଦୃଢ ବିଶ୍ବାସ ଥିଲା।ଯେଉଁଥି ପାଇଁ ଏ ସାର୍ଟ ପାଖେ ମୋ ହୃଦୟ ଚିର କୃତଜ୍ଞ। ସେଦିନ ସାର୍ଟ ଟି ନ ପାଇ ତୁମ୍ଭି ତୋଫାନ କରି ଦେଇଥିଲି।ସାର୍ଟ ଟି ନ ପାଇଲେ ଜୀବନରେ ଆଉ କୌଣସି ସିରିଏଲ କରିବି ନାହିଁ ଧମକ ଟିଏ ବି  ପ୍ରାଚୀକୁ ଦେଇଥିଲି। କାରଣ ମୋ ହିରୋ ହେବାର ସମସ୍ତ ଲୋକ ପ୍ରିୟତା ଲାଭ ପ୍ରାଚୀ ଉଠାନ୍ତି । ମୋର ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଏବଂ ଅଭିନେକୁ ଅନ୍ୟ ଆଗରେ ପରଷି  ପରମ ତୃପ୍ତି ପାଇବା ସହ ଗର୍ବିତ ହୁଅନ୍ତି ଯେ ଏପରି ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ସେ ପତ୍ନୀ ବୋଲି। ପ୍ରାଚୀ ଯେ ସାର୍ଟ ସହ କିଛି କରିଛନ୍ତି ଏହା ମୁଁ ନିଶ୍ଚିତ ଥିଲି।

ସବୁବେଳେ ଶାନ୍ତ ସୌମ୍ୟ ଥିବା ମଣିଷଟି ରାଗିଲେ ଏତେ ଭୟଙ୍କର ହୁଏ ! ଆୟତ୍ତ କରିବା ବା ବି କାଠିକର ପାଠ। ଘରର ସବୁ ଦାମୀ ଜିନିଷ ଭାଙ୍ଗିଲା ପରେ ଯେତେବେଳେ ଆମ ବିବାହର ବାହାରୁ ଗୁଡିଏ ମୁଦ୍ରା ବ୍ୟୟରେ ବନ୍ଧେଇ କରି ଆଣିଥିବା ଫଟୋ ଫ୍ରେମ ଧରିଥିଲି କଚାଡି ଚୁନା କରିବାକୁ ; ପ୍ରାଚୀ ଆସି ଧରି ସବୁ ସତ୍ୟ ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲା। ଏକ ଡଜନ୍ ସାର୍ଟ ଦେଇ ପ୍ରାଚୀ ସେଇଟିକୁ  ହରି ଠାରୁ ଫେରେଇ ଆଣିଥିଲା।ସେବେଠାରୁ ସାର୍ଟ ଟି ପ୍ରାଚୀଙ୍କ ପାଇଁ ଜୀବନ୍ତ ଏକ ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦି ପାଲଟି ଗଲା। ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ମଣିଷ ନିର୍ଜୀବ ବସ୍ତୁ ସହ   ପ୍ରତିଦ୍ୱନ୍ଦିତା କରି ପାରେ !

ଆଜି ସେଇ ଟି ସାର୍ଟ  ଟି ପିନ୍ଧି ଲୁଲୁ ଲେଖା ହୋଇଥିବା ଅକ୍ଷର ଉପରେ ହାତ ପହଁରେଇ ଆଣିଲି। ହୃଦୟଟି କିଛି କ୍ଷଣ ଉଠ୍ ପଡ୍  ହେଲା।। ଅସୁସ୍ଥ ହେଲା ଭିତର। ମନେ ପଡିଗଲା କିଛି କଥା।

ଦଶମ ବର୍ଷ ମୁହଁରେ ଉଠିଲା କେତୋଟି କାଠ ବ୍ରଣ।ମାଆ ମୋ ମୁହଁ ଦେଖି କହିଲା ମୁଁ ଏବେ ବଡ଼ ପିଲା ହେବାକୁ ବସିଲିଣି।ବଡ଼ ପିଲା ଶବ୍ଦଟି ମୋ ଭିତରେ ଅପ୍ରକାଶିତ ଏକ ଖୁସିର ବିସ୍ଫୋରଣ ସୃଷ୍ଟି କଲା।

ବଡ଼ ହେବାକୁ ଭାରି ଇଛା ଥିଲା ମୋର। ସବୁବେଳେ ସେମାନେ ମୋତେ ଛୁଆଟା କହି ଆଉ ଚିଡାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ।। ସତରେ ଅପୂର୍ବ ଏକ ଅନୁଭବ ମୋ ଭିତରେ ଏଇ କାଠ ବ୍ରଣକୁ ନେଇ ସୃଷ୍ଟି ହେଲା ।ମାଆ କଥା ଶୁଣି ଡ୍ରେସିଂ ଟେବୁଲରେ ମୋ ମୁହଁ ନିଠେଇ ନିଠେଇ ଦେଖିଲି।ନାକ ତଳେ ଶାଗୁଆ ଶାଗୁଆ ଟିକେ ଟିକେ ନିଶ ଓ ଗାଲରେ ଦାଢ଼ି ଗଜୁରୁଛି।ନିଶରେ ହାତ ମାରୁ ମାରୁ ଚମକି ପଡିଲି। ଆରେ ମୋ ମୁହଁ କାହିଁ ? ଏଇଟା ତ ଡଲି ଦି ମୁହଁ ! 

ବିସ୍ମିତ ଓ ଭୟଭୀତ ହୋଇ ଦୌଡ଼ିଲି ମାଆ ପାଖକୁ। ମାଆ ମୋର ସବୁଠାରୁ ଭଲ ସାଙ୍ଗ ଯେହେତୁ। ତା ପାଖେ ମୋର ସବୁ କଥା ବିନା ଦ୍ବିଧାରେ କହିଥାଏ। ମାଆ ! ଦେଖିଲୁ ମୋ ମୁହଁ କେମିତି ଦେଖା ଯାଉଛି ?

କେମିତି ଦେଖା ଯାଉଛି ! ମୁହଁ ତ ମୁହଁ ପରି ଦେଖା ଯିବ ନା ?

ନାଇଁ ମୁଁ କଣ କହୁଥିଲି କି ମୋ ମୁହଁ କାହା ମୁହଁ ପରି ଦିଶୁଛି ?

ତୁ ପରା ଅବିକଳ ତୋ ବାବାଙ୍କ ମୁହଁ ଛଡେଇ ଆଣିଛୁ ?

ମନେ ମନେ କହି ହେଲି ତାହେଲେ ମୋ ମୁହଁ ଡଲିଦି ମୁହଁ ପରି ଦିଶୁନାହିଁ  ? ଯାହା ହେଉ ଟିକେ ଆଶ୍ୱସ୍ତ ଲାଗିଲା।ନଲେ ମୋ ମୁହଁରେ ଡଲି ଦି ମୁହଁ ଦେଖି ଏକବାରେ ଡରି ଯାଇଥିଲି ।

ମାଆ କହିଲା, ହଁ ଲୁଲୁ ଯେ କେହି ତୋ ବାବାଙ୍କ ପିଲା ବେଳ ଫଟୋ ଦେଖିବ ତୋତେ ବୋଲି କହିବ।

ତାହେଲେ ବଡ଼ ହେଲେ ମୁଁ ଗୋଟେ ହିରୋ ପରି ଦେଖା ଯିବି?

ହିରୋ ? 

ଆଉ... ମୋ ବାବା କେତେ ସୁନ୍ଦର ! ହିରୋ ପରି ଦିଶନ୍ତି ନା । ମୁଁ ବି ସେମିତି ଦିଶିବି ତ ମାଆ ?

ତୋ ବାବା ଠାରୁ ଆହୁରି ସୁନ୍ଦର ଦିଶିବୁ।

କେମିତି ?

ତୋ ବାବା ଶ୍ୟାମଳ ରଙ୍ଗ  ବେଶୀ ଡେଙ୍ଗା ବି ନୁହଁନ୍ତି। ତୁ କିନ୍ତୁ ମୋ  ମାଆ ପରି ଗୋରା  ଓ ମୋ ବାପାଙ୍କ ପରି ଡେଙ୍ଗା ହୋଇଛୁ । ହେଲେ ହିରୋ କି ଫିରୋ ହେବାରେ କିଛି ନାହିଁ ଲୁଲୁ।ମଣିଷ ହେବାର ଅଛି। ରୂପରେ କିଛି ନ ଥାଏରେ ଧନ।ଗୁଣ  ଓ ହୃଦୟ ସୁନ୍ଦର ଯାହାର ସେ ହିଁ ପ୍ରକୃତ ହିରୋ।

ଯିଏ ଦିଟା ଯାକ ହେବ।ମାନେ ହିରୋ ହେବ ପୁଣି ମଣିଷ ବି ହେବ ?

ମୁଁ ଜାଣେ ମୋ ଲୁଲୁ ହିରୋ ସହ ଗୁଣ ଓ ହୃଦୟର ମଣିଷ ବି ହେବ।ଏତକ କହି ମାଆ ମୋ ପିଠି ସାଉଁଳେଇ କହିଲା, ବାଇଆ ଟା ସ୍କୁଲ ବେଳା ହେଲାଣି ଯିବୁନି କି ?

ହଁ ମାଆ ବେଳ ହୋଇଗଲାଣି।ଏ କାଠ ବ୍ରଣ ପାଇଁ ଏତେ କଥା। ନଅଟା ପନ୍ଦର ହେଲାଣି କହି ବ୍ୟାଗ୍ ପକେଇ ଜୋରେ ଦୌଡ଼ିଲି  ସ୍କୁଲ ବସ୍  ଆସିବା ସ୍ଥାନକୁ। ସେଦିନ ପାଠରେ କାହିଁକି କେଜାଣି ମନ ଲାଗୁ ନ ଥାଏ।ଅନ୍ୟ ମନସ୍କ ହୋଇ ନଖରେ ଉଖାରୁଥାଏ ବ୍ରଣ ଗୁଡାକ। ଖୋଜୁଥାଏ ତାକୁ।

ରିସେସକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାଏ । ବାଲି ମଠ ଖେଳ ପଡିଆ ଆମ୍ବ ଗଛ ତଳେ ଡଲି ଦି ତା ସାଂଗ ମାନଙ୍କ ସହ ଟିଫିନ୍ କରେ। ମୁଁ ବି ସେମାନଙ୍କ ସହ ଟିଫିନ୍ ନେଇ ଖାଏ। ଡଲିଦି ସାଙ୍ଗ ମାନେ ମୋତେ ଦେଖି କୁହନ୍ତି , ହେଇଟି ଡଲି ତୋ କ୍ୟୁଟ୍ ହିରୋ ଆସିଗଲା । ଡଲିଦି କୃତ୍ରିମ ରାଗ ଦେଖାଇ କୁହେ ହୁଁ ଛୁଆଟା ସେମିତି କଣ କହୁଛ  ତାକୁ ? ଡଲି ଦିର କ୍ୟୁଟ୍ ହିରୋ ଡାକଟି ମୋତେ ଖୁବ୍ ଭଲ ଲାଗେ। ସେଇ ଡାକ ପାଇଁ ସବୁବେଳେ ନିଜକୁ ହିରୋ ଗେଟ୍ ଅପ୍ ଦେବାରେ ଥାଏ । କଥା ଷ୍ଟାଇଲ ମାରି କୁହେ।ମୁଣ୍ଡ ବିଭିନ୍ନ ଡିଜାଇନରେ କୁଣ୍ଡାଏ  । ୟୁନିଫର୍ମ ଟି ଟିକେ ନିଆରା ବାଗରେ ପିନ୍ଧେ।

ସେଦିନ ମାଆର ବଡ଼ ହେବା କଥା ଶୁଣି ମୋ ଭିତରେ କାହିଁ କେତେ ଭାବନା ଲହଡି ପିଟିଲେ। ଡଲିଦିକୁ ଡାକି କହିଲି , "ହେ ଡଲି ଦି ! ତୁ ଆଉ ମୋତେ ଛୁଆ କହି ପାରିବୁନି।"

କାହିଁକି ?

ଏଇ ଦେଖ୍ ମୋର କାଠ ବ୍ରଣ ହେଲାଣି ।ନିଶ ଧାଡି ଗଜୁରିଲାଣି। ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ କଥା ମାଆ କହୁଛି ମୁଁ ସାନରୁ ବଡ଼ ହେଉଛି। ମୋ ମାଆ ମିଛ କୁହେ ନାହିଁ।

ଡଲିଦି କହିଲା ,ମାଆଙ୍କ କଥାରେ କଣ ଅଛି ତୁ ନିଜେ ବଡ଼ ହେଲୁଣି ଭାବୁଛୁ କି ? ସ୍ଵଭାବ ତ ଛୁଆଟା।ଶରୀର କି ବୟସ ବଢିଲେ କେହି ବଡ଼ ହୋଇ ଯାଏନି ରେ ଲୁଲୁ।

ତ ....ପିଲା ବଡ଼ ହୋଇଗଲେ ପରା ମୁହଁରେ କାଠ ବ୍ରଣ ହୁଏ ? ମୋର ନିର୍ବୋଧ ପ୍ରଶ୍ନ ।

ତୁ କଣ ସବୁବେଳେ ଛୋଟ ହୋଇଥାନ୍ତୁ କି ଲୁଲୁ ? ପ୍ରତ୍ୟେକ ପିଲା ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଛୋଟରୁ ବଡ଼ ହୁଅନ୍ତି ନା।  ଏଇଟା କେଉଁ ନୂଆ କଥା !

ତାହେଲେ ମୁଁ ଏଣିକି ତୋ ହିରୋ ହୋଇ ପାରିବି ତ ଡଲି ଦି ?

ଡଲି ଦି  ଗୋଟେ ରହସ୍ୟ ମୟ ହସ ହସି କହିଲା ପାଗଲ୍ । ହିରୋ ନା ଫିରୋ। ତୁ କାଇଁ ମୋ ହିରୋ ହେବୁ  ?  ମୋ ହିରୋ ହେବାକୁ ଆଉ କିଏ ଥିବ ନା।ତୋ ପରି ଗୋରା ,ଡେଙ୍ଗା ,କ୍ୟୁଟ୍ ପୁଣି ନିର୍ବୋଧ ହୋଇଥିବ। କିନ୍ତୁ ସେ ତୁ ହୋଇ ନ ଥିବୁ।

ଡଲି ଦି  କଣ କହିଲା ବୁଝିବା ମୁଣ୍ଡ ମୋର ହୋଇ ନ ଥିଲା। କିନ୍ତୁ ତା କଥା ଶୁଣି ମନଟା ମୋର ଖଟା ହୋଇ ଗଲା । କହିଲି ,ଆଉ କିଏ କାହିଁକି ତୋ ହିରୋ ହେବ ? ମୁଁ ହେଲେ ତୋର କଣ ଯାଉଛି ? 

ଡଲିଦି ମୁଚୁକୁନ୍ଦିଆ ହସ ହସି କହିଲା, ଯାଉଛୁ ନା ମନ ଲଗାଇ ପଢିବୁ ; ଆଗରେ ପରୀକ୍ଷା ।ଆସିଲା ହିରୋ ହେବାକୁ ?ମେଧାବୀ ଛାତ୍ର ଓ ଭଲ ମଣିଷ ହୋଇ ନିଜ ଗୋଡ଼ରେ ଠିଆ ହେଲା ପରେ ସିନା  ହିରୋ ହୁଅନ୍ତି। ଏମିତି ଖାଲିଟାରେ କିଏ ହିରୋ ହୋଇ ଯାଏକି !

ପକ୍କା ତ ଡଲିଦି ? ଭଲ ମଣିଷ ହୋଇ ନିଜ ଗୋଡ଼ରେ ଠିଆ ହେଲେ ହିରୋ ହେବି ? ତୁ ମୋତେ ତୋ ହିରୋ କହିବୁ ?

ଆରେ ପାଗଲ୍ ଆଗ ହୋଇସାରେ ।ତୋତେ କହିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ । ହିରୋକୁ ହିରୋ ନ କହି ସମସ୍ତେ ଆଉ କଣ କହିବେ ?

ସମସ୍ତେ କହିବା ମୋର ଦରକାର ନାହିଁ ।ତୁ ତୋର ହିରୋ ମୋତେ କରିବୁ ତ ? ଜାଣିଛୁ ଡଲିଦି ଆଜି ଡ୍ରେସିଂ ଟେବୁଲରେ ମୋ ମୁହଁ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ତୋ ମୁହଁ ଦିଶିଲା।

ଡଲିଦି ଓ ତାର ସାଙ୍ଗ ମାନେ ହସି ହସି ଗଡ଼ିଗଲେ।ଲୁଲୁ ତୁ ସତରେ "ପାଗଳ" ହୋଇଗଲୁଣି। ରାତି ଅଧିଆ ଫିଲ୍ମ ଦେଖୁଛୁ କିରେ ?  ଭୂତ ସବାର ହେଲେଣି ତୋ ମୁଣ୍ଡରେ ରେ ଲୁଲୁ । ଏଥର ତୋର ଆଉ ରକ୍ଷା ନାହିଁ କହି ସମସ୍ତେ ଖାଲି  ହସିବାକୁ  ଲାଗିଲେ । । ମୋତେ ଭାରି ଅପମାନ ଲାଗିଲା । ରାଗ ତମ ତମ ହୋଇ ମୋ କ୍ଳାସକୁ ଚାଲି ଆସିଲି।ସେଦିନ ଠାରୁ ଡଲିଦି ସହ ଆଉ କଥା ହେଲି ନାହିଁ।

 

ଥରେ ସ୍କୁଲ ବସ୍  ରେ ମୋ ପାଖ ସିଟ୍ ରେ  ଡଲିଦି ବସିଥିଲା। ଭାବିଥିଲି ଡଲିଦି ସଂଗେ ମୋର କଟି।କିନ୍ତୁ କଣ ହୁଏ କେଜାଣି ଡଲିଦିକୁ ଦେଖିଲେ ମୋ ରାଗ କୁଆଡେ ଯାଇ ଲୁଚନ୍ତି। ନରମ ସରୁ ସ୍ୱରରେ ଡଲି ଦି ଯେତେବେଳେ ଲୁଲୁ ଡାକିଦିଏ ଆଃ କି ବିଚିତ୍ର ଚମତ୍କାର ଅନୁଭବ ହୁଏ ମୋର ! ଗେହ୍ଲା ହେବାକୁ ମନ ଉଚ୍ଚାଟ ହୁଏ।ଡଲିଦି କେବେ କେବେ ମୋ ମାଂସାଳ ଗାଲ ଚିପି ଦିଅନ୍ତି ; ନଲେ ଆଉଁସି କିମ୍ବା ପିଠି ଥାପୁଡି ଦେଇ ମୁଣ୍ଡ ବାଳରେ ଆଙ୍ଗୁଳି ଭରି ଏପଟ ସେପଟ କରି ଅରୁଆ କରିଦିଅନ୍ତି ତ ମୋ ଭିତରେ କଣ ଗୋଟେ ହୁଏ । ଏତେ ଭଲ ଲାଗେ ଯେ ସେ ଅନୁଭବକୁ ପ୍ରକାଶ କରିବା ଅସମ୍ଭବ । ମନ କୁହେ ଡଲିଦି ସବୁବେଳେ ଏମିତି କରନ୍ତା କି ?

ବହୁ ଥର ନିଜକୁ ପଚାରିଛି ଡଲିଦି ମୋତେ ଏତେ କାହିଁକି ଭଲ ଲାଗେ ? ତାର ତ ଆଉ ଦୁଇ ଭଉଣୀ ଅଛନ୍ତି ! ରାଲି ତା ତଳ ଭଉଣୀ ମୋ ସହ ପଢେ। ସେ ତ କାଇଁ ଡଲି ଦି ପରି ଲାଗେ ନାହିଁ? ଡଲି ଦି ଅପେକ୍ଷା ରାଲି ମୋତେ ଅଧିକ ଭଲ ପାଏ। ମୁଁ ତା ଭଲ ବନ୍ଧୁ ବୋଲି ପ୍ରଚାର କରେ। ଡେଙ୍ଗା ସୁନ୍ଦର ପୁଅ ପିଲା ହେବା ବି ମହା ବିପଦ। ସବୁ ଝିଅଙ୍କ ଆଗ ପସନ୍ଦ ଏମିତି ପୁଅ। ତାକୁ ନେଇ ଝିଅ ଝିଅଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରତିଯୋଗିତା କଣ ବେଳେବେଳେ ଯୁଦ୍ଧ ବି ହୋଇ ଯାଏ। କିନ୍ତୁ ସେଇ ସଭିଙ୍କ ପସନ୍ଦିଆ ପୁଅଟିର ଆଉ କିଏ ପସନ୍ଦ ହେଉଥିବ। ସତରେ ମୋ ଚାରି ପାଖେ  କେତେ ଝିଅ ପିଲେ ଥିଲେ ବି ଏଇ ଡଲି ଦି ମୋତେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଠାରୁ ଭଲ ଲାଗେ କାହିଁକି ? ତାର ଉପସ୍ଥିତ ମୋତେ ଅକଳନ ଖୁସିରେ ଓଦା କରେ କଣ ପାଇଁ ? ତାକୁ ଦେଖିଲେ ଭିତରେ ଏତେ ଖୁସି ଭାବ ମୋତେ ଜାବୁଡନ୍ତି ଯେ ଯେତେ ମନ ଦୁଃଖ ହୋଇଥିଲେ ବି ହସିଦିଏ। ତାଙ୍କ ସହ ଦିନେ ଦେଖା କି କଥା ନ ହେଲେ ସେ ଦିନ ମୋର କେଉଁଥିରେ ମନ ଲାଗେ ନାହିଁ।କଣ ପାଇଁ ଏସବୁ ?

ଉତ୍ତର ଖୋଜି କିଛି ନ ପାଇଁ ଭାରି ବିକଳ ହୁଏ। ବୟସ ଆୟୁଷ କିନ୍ତି ଓଟ ହୋଇ ଚାଲୁଥାଏ ଏ ପ୍ରଶ୍ନକୁ  ମନରେ ବୋହି।

ମୋ ଭାବନାରେ ବାଧା ସୃଷ୍ଟି କରି ଡଲିଦି କହିଲା, କିରେ ଲୁଲୁ ! ଏଇ କେଇ ଦିନ ହେବ ରିସେସରେ ବାଲି ପଡିଆ ଆମ୍ବ ଗଛ ତଳକୁ ଆସୁନୁ ତ ? ବସ୍ ରେ ବି ଆଗ ପରି ମୋ ପାଖେ ବସିବାକୁ ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦିତା କରୁ ନାହୁଁ ? ତୋ ଟିଫିନ୍ ମୋତେ ଭଲ ଲାଗେ ବୋଲି ଖାଇଦିଏ । ସେଇ ପାଇଁ ଆସୁନୁ କି ? ନା ରାଗିଛୁ କିରେ କହି ତା ଚିରା ଚରିତ ଢଙ୍ଗରେ ମୋ ଗାଲ ଟିପି ଦେଲା।"

ଡଲି ଦି ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର କିଛି ନ ଦେଇ ଚୁପ୍ ରହିଲି।

ଓହୋ ଲୁଲୁର କି ରାଗ ! କେତେ ଲଙ୍କା ଖାଉଛୁ କିରେ କହି ମୋ ପିଠିରେ ପାପୁଲି ବାଡେଇ କହିଲେ ଡଲିଦି।

ହଁ ମୁଁ ରାଗିଛି ତୋ ସାଙ୍ଗରେ ଜମା କଥା ହେବିନି ।ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହ ମିଶି ମୋ ମଜା ଉଡ଼େଇବୁ ? ଏ ଲୁଲୁର କ'ଣ ଟିକେ ସମ୍ମାନ ନାହିଁ। ତୁ ଏକା କହି ଥିଲେ ଚଳିଥାନ୍ତା କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ । ଶପଥ କରିଛି ତୁ କହିବା ପରି ହିରୋ ନ ହେବା ଯାଏ ତୋ ସହ ମୋର କଟି ମନେ ମନେ କହି  ତା ପାଖରୁ ଉଠି ଆସି ଆଗ ଓହ୍ଲାଇ ଯାଇଥିବା ପିଲା ସିଟ୍ ରେ ବସିଲି। ମୋର ଏପରି ବ୍ୟବହାର ଡଲି ଦି ର ମୁହଁ ଶୁଖେଇ ଦେବାକୁ ଯଥେଷ୍ଟ ଥିଲା। ମୋତେ କେମିତି ଦୁଃଖୀ କରିଛି। ସେ ବି ବୁଝୁ ଅନ୍ୟକୁ ଆଘାତ ଦେଲେ କେତେ ପୀଡା ହୁଏ।

ଡଲିଦି ଓ ମୁଁ ଆମ  ଘର ପାଖ ଏକା ଇଂଲିଶ ମିଡିୟମ ସ୍କୁଲରେ ପଢୁ। ତାଙ୍କ ଘର ଓ ଆମ ଭିତରେ ଦୂରତା ଦୁଇ ତିନି କିଲୋ ମିଟର। ଡଲି ଦିର ଏକାଦଶ ଶେଣୀ ଓ ମୋର ଦଶମ।ଡଲିଦି ମୋତେ ଅତି ମାତ୍ରାରେ ଭଲ ଲାଗେ। ସେ ହିରୋ ମାନଙ୍କୁ ଭଲ ପାଏ ବୋଲି ମୋର ହିରୋ ହେବାକୁ ଭାରି ଇଛା।

ଡଲିଦି ଭଲ ଡିଜାଇନ କରେ । ସ୍କୁଲ ଛାଡିବା ବର୍ଷ ସେ ମୋ ଜନ୍ମ ଦିନରେ ନୂଆ ଡିଜାଇନ ଅକ୍ଷରରେ ମୋ ନାଁ ଲେଖି ଗୋଟେ ଟି ସାର୍ଟ ଉପହାର ଦେଇଥିଲା ।ସେ ସାର୍ଟ ଟି ନ ପିନ୍ଧି ସାଇତି ଦେଲି ଗଡ୍ ରେଜରେ ।ମାଆ କହିଲ, ପାଗଳଟା ସାର୍ଟ ନ ପିନ୍ଧି ସାଇତିଛୁ କାହିଁକି ? କଣ ଗଡ୍ ରେଜ ପିନ୍ଧିବ ?

ମାଆ କେମିତି ବୁଝିବ ଏ ସାର୍ଟ ରେ ଡଲିଦି ଅଛି ବୋଲି । ଡଲିଦିକୁ ହୃଦୟ ସହ ମୋ ଚାରିପାଖରେ କଏଦ କରି ରଖିବାକୁ ମନ । ପିନ୍ଧିଲେ ଚିରିଯିବ ।ଚିରିଗଲେ ସାର୍ଟ ଫିଙ୍ଗା ହେବ । ଡଲିଦି ହାତ ବୁଣା ଡିଜାଇନ ଅକ୍ଷର ଫିଙ୍ଗାହେବା ମୁଁ କଣ ସହି ପାରିବି ?

ଦ୍ଵାଦଶ ପରେ ଡଲିଦି ତାର କେଉଁ ଲେଖା ଯୋଖା ମଉସା ପାଖରେ ରହି ପଢ଼ିବା ପାଇଁ ରାଉରକେଲା ଚାଲିଗଲା। ତା ମାଉସୀ ଦେହ ଭଲ ନ ଥିଲା। ମାଉସୀଙ୍କର ଦେଖା ଶୁଣା କରିବ ଏବଂ ସେମାନେ ଡଲି ଦି ର ପଢା ପଢି ଦାୟିତ୍ୱ ନେବେ । ଏମିତି ରେ ଡଲି ଦି ଘର ଚଳିବା ପକ୍ଷ  ଭଲ ବି ନୁହେଁ। ହୁଏତ ଅର୍ଥ ଅଭାବରୁ ଆଉ ପଢେଇ ପାରି ନ ଥାନ୍ତେ।ଏଣୁ ଡଲି ଦି ରାଉରକେଲା ଖୁସି ଖୁସି ଚାଲିଗଲା। ଗଲା ଦିନ ମୁଁ ସ୍କୁଲ  ବସ୍ ରୁ ଓହ୍ଲାଉଥିବା ବେଳେ ମୋତେ ଦେଖା କରି କହିଲା, ଲୁଲୁ କାଲି ମୁଁ ରାଉରକେଲା ଯାଉଛି।କିଏ ଜାଣେ ଆଉ ଦେଖା ହେବକି ନାହିଁ। ମନ ଲଗେଇ ପଢିବୁ। ତୁ ହିରୋ ହେବୁ। ଯେଉଁଠି ଥିଲେ ବି ତୋ କଥା ଶୁଣି ମୋତେ ଖୁସି ଲାଗିବ।

ଡଲି ଦି କୁ ସେଦିନ ଜାବୁଡି ଧରି କାନ୍ଦି ପକେଇ ଥିଲି। ଇଛା ହେଉଥିଲା ପଚାରି ଦିଅନ୍ତି ଡଲି ଦି ତୁ ମୋତେ ଏତେ କାହିଁକି ଭଲ ଲାଗୁ ? କିନ୍ତୁ କିଛି କହି ପାରି ନ ଥିଲି।ସେ ମୋ ଲୁହ ପୋଛି କହିଲା ଛିଃ ପୁଅ ପିଲା କଣ କାନ୍ଦନ୍ତି ?  ମୁଁ ଛୁଟିରେ ଆସିବି ,ଆମେ ପୁଣି ସାଙ୍ଗ ହେବା। କିନ୍ତୁ  ସେଇ ଯେ ଗଲା ତାପରେ ଆଉ ମୋର ତା ସହ ଦେଖା ହୋଇନି। ଭାରି ଏକାକୀ ଓ ଉଦାସ ଲାଗିଲା ସ୍କୁଲରେ ଡଲି ଦି ଗଲା ପରେ।ପାଠରେ ମନ ଲାଗିଲା ନାହିଁ।ହିରୋ ଚେହେରା ମୋର ଶୁଖି ଡାଙ୍ଗ ହେଲା ।ଝୁରି ହେଲି ଡଲିଦିକୁ ନିଃଶବ୍ଦେ। 

ରାଲି  ମୋର ଏହି ସମୟରେ ଖୁବ୍ ନିକଟ ହୋଇ ଆସିଲା। ଡଲି ଦି କୁ ସେ ଭଲ ପାଉ ନଥିଲା।କାରଣ ତା ଯୋଗୁ ମୁଁ କୁଆଡେ ରାଲି ସାଙ୍ଗ ହେଉ ନ ଥିଲି। ସେ ଭଗବାନ ଙ୍କୁ ଡାକୁଥିଲା ଡଲି ଦି କୁଆଡେ ପଳାଉ ବୋଲି। ଏ କଥା ସେ ଯେତେବେଳେ ମୋତେ କହିଲା ମୋ ମୁଣ୍ଡ ଗରମ ହୋଇଗଲା।କହିଲି କି ବାଜେ ଝିଅଟା , ତୁ ମୋ ସାଙ୍ଗ ହେବୁ ବୋଲି ଡଲି କୁଆଡେ ପଳାନ୍ତୁ ଚାହିଁଲୁ ? ତୁ ଆଦୋୖ ଭଲ ଝିଅ ନୋହୁଁ । ତୋ ସହ ମୋର କଟି।

ରାଲି ବି ରାଗି ପାଚିଗଲା। କହିଲା , ମୁଁ ତୋତେ ଏତେ ଭଲ ପାଉଛି ମୋ ସାଙ୍ଗ ହେଉନୁ ? ଅଥଚ ଡଲି ଦି ଡଲି ଦି ପାଣି ପିଉଛୁ ? ସେ ତୋଠୁ ବଡ଼। ତାକୁ ତ ଭାରି ରସୁଛୁ ? ଡଲି ଦି ଆଉ ଆସିବ ଯେ ତୋ ସାଙ୍ଗ ହେବ ?

କାହିଁକି ଆସିବ ନାହିଁ ? 

ବାପା କହୁଥିଲେ ସେ ମଉସା ମାଉସୀଙ୍କ ପାଖେ ରହିବ ଆଉ ଆସିବ ନାହିଁ ।

ତାପରେ ମୁଁ ଖୁବ୍ ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ହୋଇଗଲି। ସତ କୁ ସତ ଡଲି ଦି ଆଉ  ଆସିଲା ନାହିଁ।

ବୟସ ଆୟୁଷ  ଦୌଡ଼ୁ ଥିଲା ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ।ତା ସହ ମୋ ବୁଦ୍ଧି ଓ  ଭାବନା  ପ୍ରତିଯୋଗିତା କରି ଦୌଡ଼ୁଥିଲେ ।ସମୟ  ଭୁଲେଇ ଦେଉଥିଲା ପଛ କଥା। ଡଲିଦି ମୋତେ ପୁରା ଭୁଲି ଯାଇ ବହୁତ ଆଗକୁ ବଢିଥିଲା। କାହାର କାହା ସହ ଦେଖା ସାକ୍ଷାତ କି କଥା ବାର୍ତ୍ତା ନ ଥିଲା ପଢିବା ଓ ନିଜ ଭବିଷ୍ୟତ ସ୍ୱପ୍ନରେ ହଜି।କିନ୍ତ ଡ଼ଲି ଦି ମୋ ଭିତରେ ଏକ ଅପଢା ବହି ହୋଇ ରହିଗଲା ସବୁଦିନ।

ସେତେବେଳେ କାଁ ଭାଁ ଅତି ପଇସା ବାଲାଙ୍କର  କାହାର ଫୋନ୍ ଥିଲା। ଆମର ମୋ କଲେଜ ପଢିଲା ବେଳେ ଗୋଟେ ଫୋନ୍ ହେଲା। ମୁଁ ଭାରି ଖୁସି ହୋଇଗଲି ଡଲି ଦି ସହ କଥା ହେବି। ତାଙ୍କ ମଉସାଙ୍କର ଫୋନ୍ ନମ୍ବର ବହୁ କଷ୍ଟରେ ସଂଗ୍ରହ କରି ଦିନେ ଡଲି ଦି ସହ କଥା ହେବା ପାଇଁ  ଫୋନ୍ କଲି। ଫୋନ୍ ଜଣେ କର୍କଶ ସ୍ୱରର ଲୋକ ଧରିଲେ। ମୋତେ ଇଡିଏଟ୍ ,ନନସେନେସ୍ କହି ବହେ ଗାଳି ଦେଲେ। କହିଲେ, ତୁ ସେଇ ବଦମାସ୍ ଟୋକା ଲୁଲୁ ତ ?  

ସେ କେମିତି ଜାଣିଲେ  ଯିଏ ଫୋନ୍ କରୁଛି ସେ ଲୁଲୁ ? ତା ମାନେ ଡଲି ଦି ମୋ କଥା କହିଛି ! କିନ୍ତୁ ସେ ଲୋକ କିଏ ? ମଉସା ନା ଅନ୍ୟ କେହି ? ମୋତେ ଏମିତି ଇଙ୍ଗିଲିଶି ଶର ବର୍ଷା କଲେ କାହିଁକି ?ପରେ ଜାଣିଲି ରାଲି କୁଆଡେ କହିଛି ,ମୁଁ ଗୋଟେ ଛତରା ପିଲା। ଡଲି ଦି ପଛରେ ଗୋଡ଼ାଏ।

ଦୁନିଆଁର ଯେତେକ ଛିପ ଓ ଘୃଣା ରାଲି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଫିଙ୍ଗିଲି। ରାଲି ଗୋଟେ ଖଳ ନାୟିକା ମୋ ଜୀବନରେ ଥିଲା। ପ୍ଲସ୍ ଟୁ ସରିଲା ପରେ ଭାବିଲି ରାଉରକେଲା ଯାଇ ଡଲି ଦିଙ୍କୁ ଦେଖା କରିବି। ମାତ୍ର ମାଆ ବୁଝିଲା କି ଡଲି ଦି ମଉସାଙ୍କର ଅନ୍ୟତ୍ର କୁଆଡେ ବଦଳି ହୋଇ ଯାଇଛି। କେଉଁଠିକୁ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି। ମୋତେ ଲାଗିଲା ଏହା ରାଲିର ଚାଲ୍।ସେ ଚାହୁଁ ନ ଥିଲା ଡଲି ଦି ସହ ମୁଁ ଦେଖା କରେ।

ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ  ମୁଁ ସବୁ ଭୁଲି ପଢା ,ଚାକିରି ଖୋଜାରେ ଲାଗିଲି। ଡଲି ଦି କେବଳ ମିଠା ମିଠା ଯନ୍ତ୍ରଣା ରେ ପୋତୁଥିବା ସ୍ମୃତି ହୋଇ ରହିଗଲା। ଜୀବନରେ ମୋର ହଠାତ୍ ଏକ ନୂଆ ମୋଡ଼ ଟିଏ ଆସିଲା। ପ୍ରାଚୀ ସହ ଗୋଟେ ଏଣ୍ଟ୍ରାନ୍ସ ପରୀକ୍ଷା ଦେବାକୁ ଯାଉଥିବା ଟ୍ରେନ ରେ ଦେଖା ହେଲା। ସେ ମୋ ଡେଙ୍ଗା ସୁନ୍ଦର ଚେହେରା ଓ ସ୍ଵଭାବ ଦେଖି ବହୁତ ପ୍ରଭାବିତ ହେଲା।  ତା ଆଡୁ ବନ୍ଧୁତାର ହାତ ବଢ଼େଇଲା ଏବଂ ମୋତେ ତା ଡାଡି ମିଷ୍ଟର ଡି କେ ଙ୍କ ପାଖକୁ ନେଇଗଲା ଯିଏ ଜଣେ ଟିଭି ସିରିଏଲ ପ୍ରସ୍ତୁତ କର୍ତ୍ତା ଥିଲେ। ମୋତେ ଦେଖି ସେ ଖୁସି ହୋଇ ଯାଇ କହିଲେ, ହିରୋ ହେବ ? ତୁମ ଉଚ୍ଚତା ଓ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟର ଯୁବକଟିଏ ଅନେକ ଦିନ ହେବ ଆମେ ବାପ ଝିଅ ଖୋଜୁଥିଲୁ। ଭଲ ଅର୍ଥ ସହ ନାଁ ବି କମେଇଁବ। ହିରୋ ରୋଲ୍ କରି ପାରିବ ?

ହିରୋ !! ଏ ଶବ୍ଦଟି ମୋ ଭିତରେ ମଧୁର ବମ୍ ଟିଏ ଫୁଟେଇ ଦେଲା। ଡଲି ଦି ପୁଣି ମନେ ପଡ଼ିଲା। କୌଣସି ଭଲ ମନ୍ଦ କଥା ଚିନ୍ତା ନ କରି ହଁ ଭରି ଦେଲି। ଡଲି ଦି ପାଇଁ ମୋତେ ହିରୋ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ ଯେ। ତାପରେ ଆଉ ପଛକୁ ଚାହିଁ ନାହିଁ।ଲୋକେ ମୋ ଚେହେରା ସହ ଅଭିନୟ କୁ ପସନ୍ଦ କଲେ।ଲଲାଟେନ୍ଦୁ ସତ କୁ ସତ ଜଣେ ସୁନାମ ଧନ୍ୟ ହିରୋ ହୋଇଗଲା।

ଯାହା ପାଇଁ ହିରୋ ହେଲି ସେ କିନ୍ତୁ ମୋ ଜୀବନରେ ନ ଥିଲା। ଡଲି ଦି ନିରବରେ ମୋ ଛାତି ତଳେ ରହି ପ୍ରତିଟି ସଫଳତା ପାଇଁ ପ୍ରେରଣା ଦେଉଥିଲା।  ଡଲି ଦି ମୋତେ ଯେଉଁ ଭଲ ଲାଗେ ସେଇଟା ଯେ ମୋ ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ ଥିଲା ପରେ ଅନୁଭବ ଦେଲା।ସେଇ ପ୍ରେମରେ ଜୀଇଁବା ହୁଏତ ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ନ ଥିଲା। ପ୍ରାଚୀ ଡଲି ଦି ଆସନ ନେଇଗଲା।

ବାସ୍ ଗୋଟେ ଅସଫଳ ଏକ ତରଫା ପ୍ରେମ କାହାଣୀର ଅପମୃତ୍ୟୁ ଘଟିଲା। କିନ୍ତୁ ଡଲି ଦିର " ଟି ସାର୍ଟ " ଟି ମୋତେ ସବୁରି ଅଲକ୍ଷେ ଡଲି ଦିର ଅନୁଭବ ଦେଇ ମୋ କୋମଳ କୈଶୋରର ଦିନକୁ ଫେରେଇ ଦେଉଥିଲା ସେ ସାର୍ଟ ଟି ପିନ୍ଧିଲେ ।

ଏତେ ଦିନ ପରେ କେଉଁଠୁ ମୋ ନମ୍ବର ପାଇ ଡଲି ତା ଝିଅର  ଜନ୍ମ ବାର୍ଷିକୀକୁ ଡାକିଛି। ଡଲି  ଦି ମୋରି ସହରରେ ଏତେ ପାଖରେ ମୋର ଅଛି ? ଅଥଚ ମୁଁ ଜାଣିନି !! ଯୁବ ପ୍ରାଣ ମୋର କେତେ ଖୋଜିଛି ତାକୁ । ଦେଖିବାକୁ ତୀବ୍ର ଇଛା ନିରବେ ଗୁଡିଏ କଷ୍ଟ ପାଇଁ ଛନ୍ତି। ପ୍ରାଚୀ ଜାଣି ନାହିଁ ଏ ସାର୍ଟ ରହସ୍ୟ। ସେ ଯେତେ ଗାରୁ ଗାରୁ ହେଲେ ବି ଜିନ୍ସ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ସହ ସେଇ ଟି ସାର୍ଟ ଟି ହିଁ ପିନ୍ଧିଲି । 

ପ୍ରାଚୀ ମନ ଊଣା କରି ଆହତ କଣ୍ଠରେ କହିଲା, ଲୁଲୁ !  କେବେ ତ ଥରେ ମୋ କଥା ରଖ। କଣ ଅଛି ଏ ଟି ସାର୍ଟରେ! 

କିଛି ଚିଜ ଜୀବନରେ ଖୁବ୍ ଗୁରୁତ୍ୱ ରଖନ୍ତି ପ୍ରାଚୀ। କିଛି ମିଠା ସ୍ମୃତି ଓ ସମ୍ମୋହନ ଲାଖି ଥାଏ ସେଥିରେ। ସମୁଦ୍ର ଭର୍ତ୍ତି ଖୁସି ଦିଅନ୍ତି ସେଇ ଚିଜ। ଏ ସାର୍ଟ ମୋତେ ମୋ ଅବୋଧ ଅଫେରା କୈଶୋରର ଅନୁଭବ ଦିଏ । ତୁମେ ବି ସାର୍ଟ ପଛରେ ଏତେ କାହିଁକି ପଡୁଛ ମୁଁ ବୁଝି ପାରୁନାହିଁ ପ୍ରାଚୀ ? ଏ  ନିର୍ଜୀବ ତୁମ ସହ କୌଣସି କଥାରେ ଭାଗ ହେବ କହୁଛି କି ?

ପ୍ରାଚୀ ନିରବରେ ନିଜକୁ  ଶୁଣାଇ କହିଲେ, ତୁମେ କେମିତି ବୁଝିବ ଲୁଲୁ !ଏ ସାର୍ଟ ଟି ଆମ ଖୁସି ବାସି ଜୀବନର ଘୋର ଶତ୍ରୁ ବୋଲି । ତୁମ ଜିଦି ଓ ଏ ସାର୍ଟ ପ୍ରତି ଏତେଟା ଆସକ୍ତି ମୋର ଅସହ୍ୟ । ସାମାନ୍ୟ ଗୋଟେ ଟି ସାର୍ଟ ପ୍ରତି ଏତେ ମମତା ! ମନ କଥା ମନରେ ଚାପି ରଖି ପ୍ରାଚୀ କହିଲେ, ତୁମେ ବେଳେବେଳେ ଏମିତି ଦାର୍ଶନିକ ପରି କି କଥା କୁହ ଯେ ମୋ ବୁଝିବା ବାହାରେ ଲୁଲୁ ?

କିଛି ନାହିଁ ପ୍ରାଚୀ ତୁମ ଆଶଙ୍କା ଅମୂଳକ। କଥା ଦେଉଛି ଆଜି ପରେ ଏ ସାର୍ଟ ନେଇ ତୁମ ମନ ଊଣା କରିବି ନାହିଁ।  ଶେଷ ଥର ଏ ସାର୍ଟ ପିନ୍ଧିବାକୁ ଦିଅ। ଏଥର ଚାଲ ଡଲି ଦି ଘରକୁ ଯିବା ଡେରି ହୋଇ ଯାଉଛି ।ପ୍ରାଚୀ  ପ୍ରଗଳ୍ଭ ହୋଇ କହି ପକାଇଲେ  ,ହଁ ମୋର ବି ଭାରି ଇଛା ଏଇ ଡଲି ଦି ଟି ତୁମର କିଏ ଓ କେମିତି ଦେଖିବାକୁ ; ଯାହାକୁ ଜଣେ ଏତେ ବଡ଼  ଲୋକପ୍ରିୟ ହିରୋ  ସ୍ୱପ୍ନରେ ବାଉଳି ହୋଇ ଡଲି ଦି, ଡଲି ଦି ହୁଅନ୍ତି। 

କଣ କହୁଛ ପ୍ରାଚୀ ! ସ୍ୱପ୍ନରେ ମୁଁ .....ଚମକି ପଡିଲି।ସ୍ୱପ୍ନରେ ଆଉ କିଛି କହିନି ତ ! ଚେତନ ମନ ସିନା ମୋ ବୋଲ ମାନେ ଅଚେତନ ମନ ତ ସ୍ୱାଧୀନ। ତା ଇଛା ଯାହା କହୁଥିବ। ଭାବୁଥିଲି ଡଲି ଦି ପ୍ରତି ମୋ ପ୍ରେମ ସମାଧି ତଳେ। ହୁଏତ କେହି ଏହାର ବାସନା ପାଇଁ ନ ଥିବେ। ମାତ୍ର ପ୍ରାଚୀ ....

ଭାବନାରେ ଷ୍ଟାଚ୍ୟୁ ହେବା ଦେଖି ପ୍ରାଚୀ କହିଲେ, ଆରେ ବାବା ଚାଲ ନା ଏମିତି କହି ଦେଲି ନା। ତୁମ ସ୍ୱପ୍ନ ତୁମ ପାଖେ। ମୋ ପ୍ରେମ ପରିଧି ଛୁଇଁବା ପାଇଁ କେହି ବି ସାହସ କରି ପାରିବେ ନାହିଁ ମ।

ତାହେଲେ ପ୍ରାଚୀ ନ କହିଲେ ବି ସବୁ ଜାଣେ ! ମୋତେ କିନ୍ତୁ ଦୋଷୀ ଦୋଷୀ ଲାଗୁଥିଲା ପ୍ରାଚୀ ପାଖେ। ଅନ୍ତତଃ ପ୍ରାଚୀକୁ ଏ ଟି ସାର୍ଟ ଟିର ଇତିହାସ କହି ଦେବାର ଥିଲା।  ମନର ଭାବ ଗୋପନ ରଖି ପ୍ରାଚୀକୁ ନେଇ  ଡଲି ଦି ଘରକୁ ଗଲୁ। ପ୍ରାଚୀ ଆଖିରେ କିନ୍ତୁ ଜ୍ବଳନ ସ୍ପଷ୍ଟ ପଢି ହେଉଥିଲା।  ଡଲି ଦି କୁ ଦେଖି ସେ ଅସହିଷ୍ଣୁ ହୋଇ ପଡୁଥିଲେ। ମୋ ସହ ଡଲି ଦି ଙ୍କ ବ୍ୟବହାର ଦେଖି ପ୍ରାଚୀ ଆଖିରେ କେତେ କଣ ଲେଖି ହୋଇ ଯାଉଥିଲା। ଡଲି ଦି ସେଇ ପିଲା ଦିନ ପରି ଦିଶୁ ଥିଲେ। ମୋତେ। 

ପ୍ରାଚୀ ଯେତେ ଭଲ ହେଲେ ବି ନିଜ  ହୃଦୟର ମଣିଷ  ସ୍ୱପ୍ନରେ ଆଉ କାହା ନାଁ ନେବା ପୁଣି ତାକୁ ଏତେ ଉଦ୍ ବିଗ୍ନ ହୋଇ ଟି ସାର୍ଟ ଟି ପିନ୍ଧି ଦେଖା କରିବା ପାଇଁ ଅଧୀର ହେବା ସହି  ପାରିବେ କି ! ସେ କଣ କେହି କଣ ପାରନ୍ତେ ! 

ଡଲି ଦି ଘର ଯେତେ ପାଖେଇ ଆସୁଥାଏ ମୁଁ ସେତେ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ ଯାଉଥାଏ। ମୋ ହୃଦ୍ ସ୍ପନ୍ଦନ ବଢି ବଢି ଚାଲିଥାଏ। ଗପୁଡି ପ୍ରାଚୀ ବି  ଚୁପ୍ । ଡଲି ଦି ବୋଧେ ମୋ ପରି ଆକୁଳ ହୋଇ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲା କି ! ଦେଖି ଉଚ୍ଛୁଳି ଉଠିଲା  ସେ।ଇସ୍ ଲୁଲୁ ମୋ ଭାଉଜଟି କି ସୁନ୍ଦର ! ତୋ ପସନ୍ଦକୁ ମାନିବାକୁ ପଡିବରେ ଲୁଲୁ। ଏଥର କିନ୍ତୁ ଡଲି ଦି  ମୋ ଗାଲ ଚିପିଲା ନାହିଁ କି ମୁଣ୍ଡ ଅରୁଆ  କଲା ନାହିଁ। ଯଥେଷ୍ଟ ବଡ଼ ହୋଇ ଯାଇଥିଲି ଉଚ୍ଚତା  ଏବଂ  ଚଳଣିରେ ଡଲି ଦି ଠାରୁ ବୋଲି କି !! ପ୍ରାଚୀ ଡ଼ଲିଦି ସହ ଅଳ୍ପ ସମୟ ଭିତରେ ଖୁବ୍ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ହୋଇ ପାରିଥିଲା।ଡଲି ଦି ଙ୍କ ମିଷ୍ଟର ଅତି ଅମାୟିକ ବନ୍ଧୁ ବତ୍ସଳ ବ୍ୟକ୍ତି ଥିଲେ। ଏତେବେଳେ ଯାଏ ଡଲି ଦି ମୋ ବେଶ ପୋଷାକ ପ୍ରତି ଏତେଟା ଧ୍ୟାନ ଦେଇ ନ ଥିଲା। ଆମର ଅତିଥି ଚର୍ଚ୍ଚା କଲା ଭିତରେ ସେ ଟି ସାର୍ଟ ଟି ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା।ତା ଆଖି ଜକେଇ ଆସିଲା। ଚୁପ୍ କି କହିଲା, ଏତେ ଭଲ ପାଉଥିଲୁ ମୋତେ ;  ବୁଦୁ !

ଏବଂ ତାପରେ ଆଉ କୌଣସି ଦିନ ସେ ଟି ସାର୍ଟ ଟି ନ ପିନ୍ଧି ସାଇତି ଦେଇଥିଲି ଅମୂଲ୍ୟ ନିଧି ପରି ମୋ ପୋଷାକ ମାନଙ୍କ ଭିଡ଼ ଭିତରେ ।

ଆୟୁଷ ବଢ଼ୁଥିଲା । ଚଉରାଳିଶି ବୟସ କଣ୍ଟା ମୋତେ ପୌଢ଼ର ସିଂହାସନ ଟିଏ ଉପହାର ଦେଇ ଅଧିକ  ସଂସାର ମନସ୍କ କରୁଥିଲା। ଦିନେ ହଠାତ୍ ମୋ ଷୋହଳ ବର୍ଷର ପୁଅ ଆରବ ଚମକେଇ ଦେଇ କହିଲା ,ଦେଖତ ବାବା ଏ ସାର୍ଟ ଟା ମୋତେ କେତେ ସୁନ୍ଦର ଲାଗୁଛି । ମାଆ କହୁଥିଲା ଏଇଟା କୁଆଡେ ତୁମ ଲକି ସାର୍ଟ !  

କୃତଜ୍ଞତା ଓ ଖୁସିରେ ମୋ ଆଖିରୁ ଗଳି ପଡ଼ିଲା ଦୁଇ ବୁନ୍ଦା ଲୁହ।